چکیده:
در آموزه های دینی سفارش فراوان شده است که در توسل باید از «وسیله» بهره برد و مهم ترین وسیله، تقرب به خدای سبحان، اولیای الهی و انبیا هستند که بالاترین آنها، پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله می باشند. مؤمنان خطاکار با توسل به انبیا و اولیای الهی و درخواست شفاعت از ایشان، مورد عفو و گذشت خدای متعال قرار می گیرند.ازآنجایی که انسان موجودی به تمامه فقر ذاتی است و همه نعمت های مادی و معنوی که در اختیار دارد، نعمت های خدادادی است، دائما نیازمند اوست و ازاین رو، برای رفع مشکلات زندگی خویش، همواره نیازمند توسل به اولیای الهی است. این نوشتار به تفصیل به این موضوع می پردازد.
خلاصه ماشینی:
"با شفاعت ایشان در روز قیامت، همه مؤمنان وارد بهشت می شوند و اگر کسی اعمالی نداشته باشد که او را مستحق رحمت الهی و بهشت گرداند، به شرط آنکه ایمانش محفوظ باشد، مشمول لطف و عنایت رسول خدا صلی الله علیه و آله می شود و از جهنم نجات پیدا می کند.
سپس حضرت علی علیه السلام خطاب به اهل عراق می فرمایند: شما مردم عراق می گویید که امیدبخش ترین آیه در قرآن، آیه «قل یا عبادی الذین أسرفوا علی أنفسهم لا تقنطوا من رحمة الله»(زمر: 53)؛ بگو: ای بندگان من که بر خویشتن زیاده روی کرده اید [(در گناهان از حد گذشته اید و به خود ستم کرده اید)]، از بخشایش خدا نومید مباشید» است، ولکن ما اهل بیت می گوییم که امیدبخش ترین آیه در قرآن، آیه «ولسوف یعطیک ربک فترضی» است که شفاعت بر امت محمد صلی الله علیه و آله در آن قرار داده شده است (حاکم عسقلانی، 1411ق، ج 2، ص 446ـ447).
با توجه به اینکه ما دو راه برای تقرب به خداوند داریم: یکی جلب رحمت الهی از طریق عبادت و بندگی اش و دیگری شفاعت رسول خدا صلی الله علیه و آله، به این معنا که ما هرچه داریم از رسول خداست و برنامه های عبادی و اعمال قربی نیز به طفیل وجود آن حضرت در اختیار ما قرار گرفته است.
حضرت پس از آنکه می فرمایند ما تنها دو وسیله برای توسل و تقرب به خداوند داریم که عبارت اند از: جاذبه های مهربانی خدا و شفاعت رسول اکرم صلی الله علیه و آله، از خداوند می خواهند که آنها را وسیله آمرزش و سنت دستیابی به سعادت و رضوانش قرار دهد."