چکیده:
هدف: هدف این پژوهش بررسی تاثیر برنامه تمرینی دو اوجی به مدت یک هفته بر برخی شاخص های استرس کبدی شامل آسپارتات آمینوترانسفراز (AST) و آلانین آمینوترانسفراز (ALT) دردختران فعال بود. روش پژوهش: بدین منظور 12 دانش آموز داوطلب دختر رشته تربیت بدنی با دامنه سنی 1816 سال و میانگین حداکثر اکسیژن مصرفی 4/3 2/35 میلی لیتر، کیلوگرم در دقیقه به طور تصادفی به دو گروه کنترل (5 نفر) و تجربی (7 نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی برنامه تمرینی دو اوجی را به مدت یک هفته با شدت های 70، 80 و 90 درصد VO2max در سه روز اول و تکرار آنها در سه روز بعد بر روی چرخ کارسنج انجام دادند. گروه کنترل طی این دوره در هیچ فعالیت بدنی شرکت نکردند. از آزمودنی ها 48 ساعت قبل از تمرین، 24 ساعت بعد از روزهای 1،3 و 6 تمرین به صورت ناشتا خونگیری به عمل آمد. تجزیه و تحلیل یافته ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون tمستقل در سطح معنی داری (05/0P≤) انجام شد. یافته ها: نتایج حاکی از آن بود که مقادیر AST به تدریج با افزایش تعداد جلسات به صورت خطی افزایش معنی داری یافت و مقادیر ALT نیز24 ساعت بعد از اولین ، سومین و ششمین روز تمرین افزایش معنی داری را نشان داد (05/0P≤). نتیجه گیری: با توجه به اثر تمرینات دو اوجی در افزایش رها سازی آنزیم های کبدی که ممکن است با عدم بازیافت مناسب به حالت حادتری برسد، پیشنهاد می شود 24 ساعت زمان مناسبی برای بازیافت و جبران نیازهای سلولی و زیرسلولی با توجه به شدت های مختلف تمرینی نمی باشد.
خلاصه ماشینی:
میانگین آسپارتات آمینوترانسفراز (IU/L) از سوی دیگر یافته های پژوهش در شکل ٢ نشان می دهد، میانگین سطح فعالیت آنزیم ALT نیز در طی برنامة تمرینی (پس آزمون ١، ٢ و٣) نسبت به قبل از تمرین افزایش یافت که این افزایش معنی دار بود .
سطوح فعالیت AST و ALT گروه تجربی و کنترل در مراحل مختلف (IU/L) ( به تصویر صفحه مراجعه شود) بحث و نتیجه گیری نتایج این پژوهش در خصوص اثر یک هفته برنامة تمرینی دو اوجی بر شاخص های استرس کبدی AST و ALT نشان داد مقادیر این شاخص ها در گروه تجربی همراه با افزایش مدت و شدت تمرینات به صورت پلکانی به خصوص در اوج قلة اول و دوم (پس آزمون ٢ و ٣) به صورت صعودی افزایش معنی داری داشته است .
فولر و همکاران نیز با مطالعة فعالیت AST و ALT سرم در مردان و زنان تمرین کرده و تمرین نکرده که روی دستگاه نوار گردان با مدت ثابت و سرعت متفاوت می دویدند، دریافتند که فعالیت سرمی همة آنزیم ها با افزایش شدت تمرین افزایش یافته بود اما بیشترین افزایش بعد از طولانی ترین تمرینات اتفاق افتاد 1 Thomas and Song 2 Smith 3 Wu Hj 4 Kinoshitoo 5 Fowler بر طبق نتایج پژوهش با افزایش طول دوره و شدت تمرینی ، میزان سطوح آنزیم های فوق سیر صعودی دارند و ممکن است عدم تعادل بین تمرین و زمان استراحت باعث خستگی ، نقصان گلیکوژن و عدم تعادل بین کاتابولیسم و آنابولیسم و نیز عدم تعادل هورمونی -عصبی شده باشد که از نشانه های بیش تمرینی است (١٩).