چکیده:
فلسفه آفرینش انسان، عبادت خداوند است و از کهن ترین عبادات مشترک همه ادیان، قربانی است. در قرآن کریم قربانی از زمان حضرت آدم شروع شده است و به صورت یکی از واجبات دینی و جزء مناسک حج به شمار می رود. چگونگی حیوان مورد نظر و شرایط ذبح شرعی در قرآن بیان شده است. در ایران باستان نیز قربانی از قبل و در زمان زردشت وجود داشت و بعد از آن ممنوع شد و بیشتر به صورت پیشکشی مطرح شده است. در اوستا از افراد زیادی نام برده شده که برای رسیدن به خواسته خود قربانی های فراوانی را پیشکش کردند. زردشتیان معتقدند که بر هر انسانی بایسته است که در طول سال در شش گاه پنج روزه (چهره گاهان بار) از دیگران دستگیری نمایند. این مقاله با روش تطبیقی به واژه شناسی قربانی، قربانی در اوستا، قربانی در قرآن و اشتراکات و افتراقات این دو کتاب پرداخته است
خلاصه ماشینی:
در ایران باستان نیز قربانی از قبل و در زمان زردشت وجود داشـت و بعـد از آن ممنـوع شـد و بیشـتر بـه صورت پیشکشی مطرح شده است .
٢ـ١) پسندیده بودن پیشکشی دهش و نیکوکاری در فرهنگ زردشتی کاری از روی نظم و حساب است ؛ زیرا دهشمند بایـد کـردار نیک خود را برای ارزش آن انجام دهد و باور داشـته باشـد کـه ایـن عمـل در سـاختار آفـرینش لازم و تکمیل کننده بخشایش اهورایی است نه برای خودنمایی و رسـیدن بـه مقـام و جایگـاه مـادی (نیکنـام ، ١٣٨٥: ١٤٧).
علامه طباطبائی در تفسیر این آیات میگوید: «حرف «فا» در اول آیـه ، «فـای فصـیحه » اسـت کـه می فهماند چیزی در اینجا حذف شده است و تقدیر کلام این است که : «فلما ولد لـه و نشـأ و بلـغ معـه السعی ـ همین که خدای تعالی پسری به او داد و آن پسر نشو و نمـو کـرد و بـه حـد سـعی و کوشـش رسید»، و منظور از رسیدن به حد سعی و کوشش ، رسیدن به آن حـد از عمـر اسـت کـه آدمـی عادتـا می تواند برای حوائج زندگی خود کوشش کند و این همان سن بلوغ است و معنای آیـه ایـن اسـت کـه : وقتی آن فرزند به حد بلوغ رسید، ابراهیم به او گفت پسـرم ...