خلاصه ماشینی:
"با عالم بودن بر ضعف خود به قوایی که قویتر از خود میپنداشته، پناه برده است و همین امر او را در حد و حدود انسان بودن خود نگاه داشته است و شاید همین امر باعث شده که سرنوشت و آتیهی خود را از امکانات انسانی نبیند و همواره برای آینده چشمی به فراسوی خود بربندد و آنچه را که نیز در دسترس خود نمیدیده، در جهانی دیگر منتظر باشد و دنبال کند؛ و به اصطلاح پای از گلیم خویش بیرون ننهد.
اما آنچه که به ذهن انسان کنونی میرسد این است که با گذشت تاریخ، هر چه به دورهی کنونی نزدیکتر شدهایم و تصرفات در طبیعت و بهرهگیری از آن بیشتر شده است، آدمی، جهان انسانی خود را بیشتر وسعت بخشیده و بر قلمرو حکمرانی خود بیشتر، افزون کرده است و شتاب تحولات را نیز تندتر کرده است."