چکیده:
واژه شروه را «آواز، آهنگ و بانگ» معرفی کرده اند. در کهگیلویه، شروه (داغ نامه، مرثیه و سوگ سرایی) محزون ترین آوازی است که در سوگ، با آوایی سنگین و ممتد، به وسیله زنان شروه گو و گاه مردان مرثیه سرا خوانده می شود. مفاهیم شروه ها به همراه صدا و لحن مطبوع آن، شنونده عزادار را طوری مسحور و متاثر می کند که با پدیده ی مرگ سازگاری بیشتری نشان می دهد. برای اجرای این آواز، صدایی قوی، رسا و گیرا لازم است. معمولا زنان سرود خوان، خود شروه گوهای بسیار خوبی می باشند و شروه محصول طبع ایشان است. زﻧﺎن ﺷﺮوه ﮔﻮ در اﺑﯿﺎت ﺷﺮوه، ﺧﺼﺎﯾﻞ ﻧﯿﮏ ﺷﺨ ﻣﺘﻮﻓﯽ را ﺑﺮﺷﻤﺮده و ﺑﻪ ﻧﻮﺣﻪﺳﺮاﯾﯽ ﻣﯽ ﭘﺮدازﻧﺪ. در اﯾﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ، اﻧﻮاع ﺷﺮوه در ﮔﻮﯾﺶ ﻫﺎی ﮐﺸﻮر ﺑﺎ ذﮐﺮ ﺷﻮاﻫﺪ ﺷﻌﺮی، ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺑﻨﺪی ﺷﺮوه، وزن و ﻗﺎﻟﺐ آن ﺑﺮرﺳﯽ و ﮐﺎوﯾﺪه ﺷﺪه است.
The word „Sharvah‟ defined as footsteps; song; music; and
sound. In Kohgiluyeh district, Sharvah (mourning lyrics, Elegy, and lamentation lyrics) is the most somber song performed with the utmost sorrow and grief. It is usually done by female and, recently, male elegy reciters with a deep and extended voice to express the heartache.
The reciter needed to have a strong, expressive, and impressive voice in order to perform the song. Usually, successful female singers were good Sharbah reciters too and vice versa.
During reciting the verses of Sharvah, females enumerated good qualities of the deceased person. In this study, Sharvah will be defined both literally and idiomatically. Furthermore, the contents and the themes of sharvah, types of Sharvah in the
country‟s different dialects, through mentioning some poetic instances, classification of Sharvah, rhythm and poetic forms of Sharvah will be investigated.
خلاصه ماشینی:
در اين مقاله ، انواع شروه در گويش هاي کشور با ذکر شواهد شعري، تقسيم بندي شروه ، وزن و قالب آن بررسي و کاويده شده است .
يکي از اين آوازهاي معروف لري، سوگسرودهايي است که به آن شروه ميگويند که در عزاداري و ماتم عزيزان خوانده ميشود.
شروه ، غالبا در مناطق روستايي استان بوشهر رايج بوده و از اين رو ميتوان آنرا از «موسيقي روستايي» به شمار آورد که امروزه يکي از شاخصه هاي موسيقي آوازي استان بوشهر محسوب ميشود.
» (همان: ۲۱) «شروه (arVas)،که به عنوان آواز دشتي و دشتستاني هم معروف مي باشد، معمولا بيت هايي است که با لحني خاص در جنوب ايران (استان بوشهر و استان هرمزگان) خوانده ميشود.
همايوني، ۱۳۴۸ : ۲۴۶) شروه هايي که در شهرستان داراب خوانده ميشود، همانهايي است که از دشتستان و دشتي و به طور کلي مناطق جنوب، سينه به سينه ، زبان به زبان نقل شده و به داراب رسيده که بيشتر از فايز و ديگر شعراي اين خطه است .
نمونه هاي ديگر اشعار شروه در اين ابيات که به راستي، سوزها و غم و ياد بودها نهفته است ، زن نوحه خوان که سردستگي و کارگرداني سوگواران را دردست دارد و گاهي در ميان دستۀ زنان، نقش بيشتري دارد، به اشعار و سبک زير، نوحه و زاري آغاز ميکند و ديگر زنان، پاسخ داده و يا به سر و سينه ميکوبند و در ردٔە خود، به رقص مرگ و يا شيون ميپردازند.
گاه شمار ابيات شروه ، يک يا دو بيت و گاهي بيشتر از اين است .