چکیده:
سالهاست که در نظام آموزشی کشور ما معلمان با تکیه بر روشهای سنتی، بهویژه روش سخنرانی، دانشآموزان را به حفظ و تکرار مفاهیم علمی ترغیب میکنند. بهرغم اینکه در محافل علمی، تربیتی و اجرایی صحبت از فعال بودن دانشآموزان و رشد فکری و آزاداندیشی آنها میشود، عملا چنین دیدگاههایی جنبه شعارگونه به خود گرفتهاند. از سوی دیگر، از تقویت روحیه همکاری و رفاقت بین دانشآموزان و رشد مهارتهای اجتماعی آنها صحبت میشود اما در عمل نهتنها گام موثری در این راستا برداشته نمیشود بلکه غالبا همکاری و رفاقت بهنوعی رقابت تبدیل میشود و دانشآموزان فرصت کمتری برای تعامل و همفکری با یکدیگر دارند که نتیجه آن، افزایش حسادت، کینه و دشمنی بین دانشآموزان است
خلاصه ماشینی:
"از سوی دیگر، از تقویت روحیۀ همکاری و رفاقت بین دانشآموزان و رشد مهارتهای اجتماعی آنها صحبت میشود اما در عمل نهتنها گام مؤثری در این راستا برداشته نمیشود بلکه غالبا همکاری و رفاقت بهنوعی رقابت تبدیل میشود و دانشآموزان فرصت کمتری برای تعامل و همفکری با یکدیگر دارند که نتیجۀ آن، افزایش حسادت، کینه و دشمنی بین دانشآموزان است .
با توجه به این مسائل و مشکلات انتظار میرود مربیان و معلمان نگاه تازهای به روشهای آموزشی و یادگیری بیندازند، و رویکردی نو به رخدادهای آموزشی داشته باشند، با استفاده از انواع روشهای فعال موجب رشد قوۀ تفکر، اعتمادبهنفس و کاوشگری دانشآموزان شوند و با پرورش مهارتهای اجتماعی دانشآموزان، آنها را برای ورود به دنیای پیچیدۀ آینده آماده سازند.
دومین دلیل ضرورت آموزش مهارتهای اجتماعی توسط معلم این است که دانشآموزان تکالیف درسی خود را در گروههای همیار با موفقیت انجام میدهند و باعث افزایش موفقیت تحصیلی آنها میشوند.
تحقق چنین امری از طریق پرورش مهارتهای یادگیری در دوران تحصیل امکانپذیر میشود و این خود مستلزم بهکارگیری روشهای فعال در تدریس است (صفوی، ۱۳۸۴).
نکتۀ دوم در خصوص روشهای فعال در تدریس این است که دانشآموزان در مدرسه، دوران راحتی و استراحت خود را سپری نمیکنند بلکه باید برای مواجه شدن با مسائل و مشکلات زندگی آماده شوند.
هدف اصلی این نوع از یادگیری، تعامل مثبت بین دانشآموزان برای یادگیری مطالب، کسب مهارتهای اجتماعی و استقلال نسبی از معلم است.
بسیاری از روشهایی که در آموزش مفاهیم درسی توسط معلمان مورد استفاده قرار میگیرند، در آموزش مهارتهای اجتماعی نیز بهکار میروند اما صرف آگاه کردن دانشآموزان از مهارتهای مورد نیاز آنها برای زندگی در دنیای واقعی کفایت نمیکند."