خلاصه ماشینی:
"او در مجموعه مقالات ایل دو فرانس نیز به جای مرزبندیهای سیاسی وکشوری, در مطالعه تاریخی خود مرزهای این ناحیه را بر مرزهای جغرافیای طبیعی و انسانی آن جا منطبق کرده و دیدگاههای مشترک خود با لوسین فور را در سیاست گذاری مجله آنال به این ترتیب خلاصه کرد: مبارزه با وقایع نگاری صرف, پوزیتیویسم, انحصار تاریخ نگاری به وقایع سیاسی و نظامی, جلوگیری از تخصصگرایی افراطی در تاریخ, و لزوم همکاری مورخین با متخصصین سایر رشتههای همسایه تاریخ از جمله اقتصاددانان, استفاده از هر گونه سند و بقایایی تاریخی به شرط نقد آنها برای تاریخ نگاری, تفکر خلاق, به کارگیری الگوهای نظری، حفظ رابطه متقابل نظریه و روش, تصحیح دائمی در طول تحقیق, حفظ عینیت تاریخی, استفاده از انبوه اسناد و پرهیز از تعمیمهای ناروا.
با وجود این که تاریخ ایران از وجود منابعی چون دفاتر ثبت کلیسا, و دفاتر محاسبات بازرگانان و شرکتهای بازرگانی آن چنان که به عنوان مثال در اختیار مورخین تاریخ اروپای قرون وسطی قرار دارد, محروم است, اما در جای آن شواهد باستان شناختی سودمندی چون سکهها, مهرها, سنگهای وزن (اکیال), مقیاسها, بناهای گوناگون شامل کاروانسرا و بازار (از دورانی مشخص)، راه، پل، سد و مجراهای آبیاری و آبرسانی، گزارشهای باستان شناسان (البته به جزء کسانی که چنین گزارشهایی را ملک شخصی خود دانسته و دههها پس از حفاری از انتشار آنها استنکاف می ورزند)، کتیبههای اوقاف، اسناد گوناگون اقتصادی از جمله وقفنامهها, معافیتنامههای مالیاتی, سیورغالنامهها, اسناد مربوط به املاک اینجو, قبالههای زمین, دفاتر مالیاتی, ام الحسابها که گاه در کتب تاریخی با ارقام سیاق نگاشته میشد، و نیز منابع گوناگون مکتوبی چون انواع تواریخ, کتابهای مربوط به جغرافیای تاریخی, سفرنامهها, کتب ادبی, عجایبنامهها کتب علمی, کتب فقهی ( با ابوابی چون بیع, شری, ربا, آداب معامله و فسخ آن و ..."