چکیده:
هدف از این پژوهش تعیین میزان اثربخشی طرحواره درمانی گروهی بر افزایش شادکامی سالمندان ساکن سرای سالمندان تبریز بود. جامعه مورد مطالعه را کلیه افراد سالمند 65 سال به بالای ساکن در سرای سالمندان شهر تبریز در سال 1392 تشکیل می داد که اختلالات روانشناختی (فراموشی، دمانس و آلزایمر)نداشتند . در این مطالعه 20 نفر (10مرد و 10زن) حجم نمونه انتخاب و بصورت تصادفی ساده در گروه های کنترل و آزمایش جایگزین شدند. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه شادکامی آکسفورد (OHI) استفاده گردید که دارای 29 گزاره چهار گزینه ای می باشد. طرحواره درمانی گروهی طی ده جلسه، هر جلسه به مدت دو ساعت بر روی گروه آزمایش انجام پذیرفت و جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون آنالیز کوواریانس استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که شادکامی سالمندانی که طرحواره درمانی گروهی را دریافت کرده اند به طور معنی داری بیشتر از شادکامی سالمندانی بود که طرحواره درمانی گروهی را دریافت نکرده اند به عبارت دیگر طرحواره درمانی گروهی بر افزایش شادکامی سالمندان ساکن سرای سالمندان تبریز تاثیر داشت (0/01>p ).
خلاصه ماشینی:
"جدول شماره (5) نتایج تحلیل کواریانس یک راهه برای بررسی اثر مداخله طرحواره درمانی گروهی بر افزایش شادکامی پس از تعدیل پیش آزمون شاخص آماری منابع واریانس مجموع مجذورات درجه آزادی میانگین مجذورات F سطح معناداری ضریب اتا پیش آزمون 431/32 1 431/32 427/0 522/0 025/0 اثر اصلی گروه ها 453/953 1 453/953 559/12 002/0 425/0 خطا 569/1290 17 916/75 جدول (5) نشان می دهد که با توجه به نتایج به دست آمده (01/0 > 002/0p =، 1 = df، 559/12 =F) زمانی که اثر پیش آزمون از روی نتایج پس آزمون مربوط به گروهها حذف شود تفاوت بین گروه ها در سطح اطمینان 99 درصد معنادار می باشد.
علی رغم تلاش، تحقیقاتی که نشان دهنده عدم اثربخشی طرحواره درمانی باشد یافت نشد، اما تحقیقات داخلی و خارجی در زمینه طرحواره درمانی در گسترۀ وسیعی از حوزه های روان شناختی مختلف، مانند: کاهش آسیبهای شناختی (بال، میتچل، میلهی، اسکیلکورم و اسمیت 3 ، 2003)، انواع اختلالات شخصیت (نوردهال و نایسر 4 ، 2005؛ مانسی 5 ، 2007؛ ریس و مباشر و لایب 6 ، 2011؛ صلواتی، 1386؛ افشاری و همکاران، Nadort, Arntz, Smit, Giesen-Bloo, Eikelenboom, Spinhoven & Asselt Ahmadian, Smaeeli Far, Hatami, Hasan Abdi & Cocariva Ball, Mitchell, Malhi, Skillecorem & Smith Nordhal & Nysaeter Muncey Reiss & Mobascher & Lieb 1390)، باورهای ارتباطی زوجین (ذوالفقاری، 1387)، تعدیل طرحواره های ناسازگار اولیه (کاملی و همکاران، 1390) مؤثر می باشد که نتایج این پژوهشها در مورد اثر بخشی طرحواره درمانی با یافته های تحقیق حاضر همخوانی دارند."