چکیده:
در زندان های خصوصی آمریکا در قرون 18 و 19، محکومین را به کارهای طاقتفرسا میگماردند و نفع زیادی از زندانیان برده میشد اما امکانات بسیار کمی در اختیار این کارگران ارزانقیمت قرار میگرفت. از اواخر دهه 1970 شکل جدیدی از زندان های خصوصی در آمریکا پا به عرصه زندانبانی گذارد. این زندان ها هرچند معضلات زندان های خصوصی قرون 18 و 19 را نداشت، معایب جدیدی به وجود آورد. این معایب حقوق بشری تا حدی بوده است که میتوان آن را بسیار فاجعهبارتر از زندان های خصوصی سنتی دانست. در حقوق ایران نیز خصوصیسازی در زندان های عادلآباد شیراز و وکیلآباد مشهد دنبال شد. اما بهوجودآمدن مشکلاتی، راه را بر گسترش خصوصیسازی زندان ها بست.
In 18th and 19th centuries، American private prisons appointed condemned to hard works and used much benefit of prisoners but this cheap labors had very few facilities. Since the late 1970s، a new form of private prisons arrived to arena of prison. Although the prisons didn’t have problems of privateprison but created new disadvantages. The disadvantages of human rights were very high and even more tragic as the traditional private prisons. In Iranian law، privatization of prisonwas followed by Adel A'bad and Vakil A'bad prisons. But problems aroused it closed the way for the privatization of prisons.
خلاصه ماشینی:
از طرف دیگر بخش خصوصی متعهد میشد که آب غذا و محل زندگی (زندان) برای آنها تهیه کند گزارشها حاکی از آن بود که وضعیت زندگی و شرایط کار بسیار سخت بود به طوری که این سیستم به مرگ تدریجی معروف شده بود و احکام بالای ۷ سال در این اردوگاه ها برابر با مرگ بود اعتراضات بسیاری علیه این اردوگاه ها صورت گرفت تا اینکه پس از چندین سال مبارزات نتیجه داد و ایالات به ترتیب قوانینی را تصویب کردند که یا شرایط زندگی در این اردوگاه ها بهتر شود یا اینکه به کلی لغو شود.
اما در عین حال این سیستم دارای معایبی نیز بود این احتمال وجود داشت که بین مأمورین دولتی و بخش خصوصی برای استثمار هرچه بیشتر محکومین تبانی صورت گیرد.
ه اضافه جمعیت زندانها و دخالت دادگاه ها افزایش جمعیت زندانیان موجب کمبود فضای زندان شد و در نتیجه شرایط درون زندان به هم خورد و شرایط زندگی و خدمات درون زندان افول پیدا کرده بود به طوری که اداره آماری قضایی اخباری را منتشر نمود که بر طبق آن در سال ۱۹۸۳ زندانهای فدرال و ایالتی به طور متوسط از ۱۱۰ ظرفیت زندان خود استفاده کرده بودند و طبق آمار منتشر شده از کمیسیون خصوصی سازی رئیس جمهوری در سال ۱۹۸۶ زندانهای ایالتی از ۱۰۶ حداقل ظرفیت و از ۱۲۴ حداکثر ظرفیت استفاده میکردند و نیاز به اضافه شدن ۱۰۰۰ تخت در هر هفته وجود داشت.