چکیده:
مقدمه: تحلیل شاخصها از ابزارهای بهبود ایمنی در بیمارستان محسوب میشود. هدف مطالعه حاضر ارزیابی شاخصهای ایمنی بیمار میباشد. روشپژوهش: پژوهش حاضر توصیفی _ تحلیلی است که در سال 1392 در بیمارستانهای دانشگاه علوم پزشکی اهواز انجام شد. ابزار گردآوری دادهها پروتکل ارزیابی ایمنی بیمار بود. جمعآوری اطلاعات با مصاحبه و بررسی مستندات صورت گرفت. اطلاعات با استفاده از آزمونهای توصیفی و تحلیلی)تیتست، کروسکال والیس( با نرمافزار SPSS نسخه 16 تحلیل شد. یافتهها: امتیاز بیمارستانها در حوزه شاخصهای الزامی، اساسی و پیشرفته به ترتیب 0/76، 0/55 و 0/27 بود، در بین بیمارستانهای مورد مطالعه بیمارستان ج و الف به ترتیب بالاترین وپایینترین امتیاز را کسب کردند. در شاخصهای الزامی بیمارستان ب (امتیاز 0/8)، در شاخصهای اساسی بیمارستان ج (امتیاز 0/56) و در شاخصهای پیشرفته بیمارستان الف (امتیاز 0/26) بالاترین امتیاز را کسب کردند. در بین حیطههای مورد مطالعه"محیط ایمن" (59/3%) و "آموزش مداوم" (22/3%) به ترتیب بالاترین و پایینترین تطابق با استانداردها را داشتند. نتیجهگیری: در حیطههای مورد بررسی، آموزش و مشارکت بیمار نیاز به توجه ویژهای داشتند. ارتقاء آموزش، ایجاد فرصت مشارکت در درمان برای بیماران و تعهد مدیران ارشد، تغییر نگرش کارکنان و بهبود ایمنی را در بردارد. پیشنهاد میشود در راستای پیادهسازی استانداردهای ایمنی بیمار، شاخصهای معتبر برای ارزیابی وضعیت و شناسایی نواقص ایمنی بیمار در بیمارستان تدوین گردد تا در نهایت بتوان با هدفگذاری جامع به رفع موانع ایمنی بیمار پرداخت.
Introduction: Patient safety indicators analysis is a tool to improve safety in hospital. The aim of this study is to assess the patient safety indicators.
Methods: The present study is descriptive and cross-sectional .It has been conducted in three hospitals of Ahwaz University of Medical science in 2013. The informationgathering tool was the assessment of Patient Safety protocol published by World Health Organization. Data gathering carried out through Structured Interview and checkking patient safety. Data was analyzed by the means of descriptive and analytical tests via spss software (sample t-test and Kruskal-Wallis Test).
Results: The findings of the present study showed that total average score were about 0.76، 0.55 and 0.27 for required، basic and advanced indicators، respectively. C Hospital acquired the highest score (52%) and A hospital took the lowest score (%46) between the studied hospital. The highest scores for required، basic and advanced indicator were achieved by the hospitals named B (0.8)، C (0.56) and A (0.26) acquired the highest score. In the studied areas observed that، safe environment (59/3%) and continuing education (22/3%) had the highest and the lowest accordance with standard،
respectively.
Conclusions: In the area of studied continuing education and patient participation need special attention and it seems that Promoting education، creating opportunities for patients to participate in treatment and commitment of top management cause change of attitude employees and safety improvement. It is suggested in order to implement patient safety standards، valid indicators should be developed for assessing the situation and identifying deficiencies of patient safety in hospitals then with comprehensive goal setting to removing barriers to patient safety result in improving safety in hospital.
خلاصه ماشینی:
در این راستا به علت فقدان انجام مطالعات مرتبط در محیط پژوهش، محققین بر آن شدند تا به ارزیابی شاخصهای ایمنی و تحلیل وضعیت این شاخصها در بیمارستانهای منتخب وابسته به دانشگاه علوم پزشکی اهواز بپردازند و در نهایت راهکارهایی در جهت ارتقا ایمنی بیمار ارائه دهند.
فقدان "ارتقا حرفهای کارکنان" از دیگر نقاط قابل بهبود در بیمارستانهای مورد مطالعه شناسایی شد (امتیاز مکتسبه 33/0).
"عدم آشنایی پرسنل با مفاهیم ایمنی، خطر و خطا" از دیگر نقاط ضعف شناسایی شده در بیمارستانهای مورد بررسی بود، این عامل موجب میشود که پرسنل بالینی بسیاری از وقایع منجر به حادثه برای بیمار را به عنوان خطا در نظر نگیرند و بالطبع این موارد را گزارش نکنند که این مورد در نتایج مطالعه اسپین نیز تایید شده است[18].
از دیگر نقاط ضعف بیمارستانهای مورد مطالعه "عدم ارائه آموزش مناسب به بیمار و خانواده وی" بود (امتیاز مکتسبه 50/0) این در حالی است که آموزش به بیمار و خانواده و درگیر ساختن او در روند درمان، نقش موثری در ایمنی بیمار دارد، به نظر میرسد عوامل بازدارنده مواردی مانند کمبود نیروی انسانی، وقت، مکان نامناسب، فقدان آموزش باشند.
از دیگر نقاط ضعف بیمارستانهای مورد مطالعه "انتشار اطلاعات و انتشار نتایج مطالعات داخلی ایمنی بیمار" بود (امتیاز مکتسبه صفر).
قرارگرفتن در سطح یک (پایینترین سطح مطابقت با استانداردها) منوط به رعایت کلیه استانداردهای الزامی پروتکل ایمنی بیمار است که در هیچ یک از بیمارستانهای مورد مطالعه امتیاز کامل این حوزه کسب نشد، به نظر میرسد با ارتقاء آموزش، ایجاد فرصت مشارکت در درمان برای بیماران و تعهد مدیران ارشد بتوان با تغییر نگرش کارکنان به بهبود ایمنی بیمار دست یافت.
Journal of patient safety; 2010: 6(4):226-32.