چکیده:
تئوریزه نمودن فرآیند ژئوپلیتیک هسته ای ایران در پارادایم کوانتومی نشان از نقطه تلاقی و هم
افزایی دو حوزه علوم پایه و علوم انسانی و به طور خاص رشته روابط بین الملل می دهد. از این منظر،
نگارندگان این مقاله می کوشند تا نقش ماهیت پرونده هسته ای ایران را در ایجاد شعاع خاصی از
تحولات گذشته، حال و آینده بررسی نمایند و آثار بر جای مانده از آنها در نظام بین الملل را در اقلیم
فضا- زمان باز تفسیر کنند. در پارادایم کوانتیزاسیون، سطوح روش شناسی، هستی شناسی و معرفت
شناسی ژئوپلیتیک هسته ای ایران دچار دگرگونی اساسی می شوند و پیش بینی پذیری در مورد
سرنوشت آن را دچار عدم قطعیت کوانتومی می نماید، یعنی چشم اندازی با نتایج متکثر را بازنمایی می
کند. استمرار فعالیت اتمی ایران در نقطه عطف موسوم به توافق ژنو و یا برنامه اقدام مشترک، در
چارچوب ساختار هیبریدی پلورالیستی- سولیداریستی می تواند به بازسازی مفهومی منجر شود. به دیگر
سخن، ژئوپلیتیک هسته ای ایران، هم زمان به سوی هنجار پذیری بین المللی یعنی کسب مشروعیت
بین المللی، و هنجارسازی هسته ای یعنی منبع مشروعیت ساز قدرت، به پیش می رود. حاصل چنین
فرآیندی، استمرار بقای کوانتیزه و آنارشیک، در دو بستر درهم تنیده جامعه پذیری و هسته ای شدن می باشد. در فضا-زمان کوانتیده، توافق ژنو و دینامیزم برنامه جامع اقدام مشترک به معنای تلاشی برای
تغییر وضع موجود از طریق حفظ وضع موجود، یعنی بقای برنامه هسته ای تلقی می گردد
In an attempt to theories the process of Iran’s nuclear geopolitics, the
quantum paradigm, could pave the way to intersect and synergies between the
two different fields of knowledge, including physics and international
relations. From this point of view, the authors make an effort to shed the light
on the role of the nature of Iran’s nuclear program in creating a distinct area of
changes in the past, current and future in the international system, in order to
reinterpret the consequences in the framework of the time-space in the physics
of quantum. In the paradigm of quantization, the methodology, ontology, and
epistemology of Iran’s nuclear geopolitics, would be under the pressure of
deep changes, so as, the predictability of this case involved in an uncertainty with the perspective of pluralization in results. The joint plan of action between
Iran and P5+1, is a turning point, denoting the continuation of Iran’s nuclear
program in the hybridizable structure of solidaristic-pluralistic, which could be
led to the semantic rebuilding. In other words, Iran’s nuclear geopolitics, keeps
taking the steps to acknowledge the international norms, aiming at making the
normative approach to legitimize its nuclear activities as a source of power.
This process, leads the nuclear program to maintain in the dyadic structure of
the anarchic and quantized survival with the two entangled fields, including
socialization and nuclearization. In the quantized time-space, the joint plan of
action is an attempt to revise the status quo by keeping the status quo, which is
to be represented in the dynamic style in order to survive Iran’s nuclear
geopolitics.
خلاصه ماشینی:
کلید واژگان جامعه پذیری ، هسته ای شدن ، کوانتیزاسیون ، پارادایم ، پلورالیستی ، سولیداریستی ، فضا-زمان مقدمه تحولات پرونده اتمی ایران پس از انتخابات ریاست جمهوری سال ١٣٩٢ و شکل گیری توافق نامـه ژنو میان ایران و ١+٥ و ادامه این فرآیند برای رسیدن به توافق گام نهایی ١، بر پیچیدگی های ابعاد ایـن پرونده افزوده است .
برای مثال پروژه اتمی ایران در تحولات اخیر خود و پس از توافق ژنو و یا برنامه اقدام مشترک که میان ایران و قدرتهای جهانی منعقد شد، عملا به نظر می رسد غلظت انگاره های سولیدرایستی آن بالا رفته و در چارچوب هنجارها، معاهدات و قواعد بین المللی قرار گرفته است ؛ اما به موازات این شرایط ، انگاره های پلورالیستی نیز پیرامون آن در حال تقویت می باشد و به بیان دیگر، پویش همه بازیگران آنارشیک تر جلوه می نماید.
با این نگاه ، ایران تشدید پادمان های بین المللی را بر فعالیتهای هسته ای خود با تعریف نیازهای عملی گسترده تر پلورالیزه می نماید و غرب نیز ضمن طراحی رژیم نظارتی خاص برای برنامه اتمی ایران تلاش می کند تا چتر سولیداریستی خود را هر چه بیشتر بگستراند و در عین حال با طرح موضوع گریز هسته ای ، به سوی پلورالیزه نمودن هر چه بیشتر فضا مذاکرات هسته ای می رود.
org/files) آنچه در فرآیند زمانی گذشته دیده می شود فضا-زمان سولیداریستی است که از سوی غرب دنبال می شود تا بازیگر ایرانی را در چارچوب قواعد بین المللی جامعه پذیر سازد اما آنچه از آن حاصل آمده تشدید انگاره های پلورالیستی به واسطه تحریم ها و حرکت ایران به سوی توسعه فعالیتهای اتمی در بستر رژیم تحریم های چند لایه اعم از چند جانبه و یک جانبه بوده است .