چکیده:
این نوشته در صدد مروری کلی بر تاریخ گرایی در رشته روابط بین الملل و ارزیابی آثار این مساله بر امر پژوهش در این حوزه معرفتی است. در این ارتباط، بصیرت تاریخ گرایانه در روابط بین الملل مبین پیوندی میان داده های موجود و نظریه است. از این نظر با یافتن دلایل رویدادهای تاریخی می توان به تبیین هایی وثیق و به دور از پیش پنداشت های موجود دست یافت. ورود جامعه شناسی تاریخی به رشته روابط بین الملل، به عنوان فراتحلیلی که متضمن نگرش تاریخی است، نویدبخش مساهمتی مهم در نظریه های روابط بین الملل در دو سر طیف مناظرات موجود است. جامعه شناسی تاریخی به صورت بالقوه می تواند زمینه انجام پژوهش های مشترک را بر مبنا نظریه های متنوع روابط بین الملل فراهم کند.
The primary objective in this paper is to carry on a general review of applying historicism approach to the study of international relations and find out how the employment of such research approach would further our knowledge of subject matter. Application of insight obtained from Historicism approach to the study of international relations would probably enable us to explain the connection between the existing data and theory. From this perspective، discovering of underlining reasons of historical happenings we ought to be able to exposit these happenings free of prejudice or researcher's bias. The entrance of sociology of historicism as an epistemological research tool into the study of international relations could potentially provide the opportunity of joint research on the basis of various theories of international relations.
خلاصه ماشینی:
com ∗∗ دانشجوی دکتری رشته روابط بین الملل ، دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران 33 ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ فصلنامه مطالعات سیاسی؛ سال چهارم ، شماره ١٣، پاییز ١٣٩٠ مقدمه پرداختن به مقولۀ تاریخ ، یا تاریخ ورزی، یکی از دیرینه ترین دغدغه های بشری بوده است .
استنلی هوفمان عقیده دارد آن نقش معمارانه ٢ را که ارسطو برای علم سیاست قائل شده بود برای رشتۀ روابط بین الملل نیز میبایست تخصیص داد، چرا که این رشته ، علمی اجتماعی است که با فهم فرایندهای بلندمدت تغییر که بشریت را به عنوان یک کل متأثر میسازد- بیشترین ارتباط را دارد (٣٥٥ :٢٠٠٧ ,Linklater).
در واقع به بیان مبی (٢٠٠٧) جامعه - شناسی تاریخی از این جهت که تحلیل تاریخی و تحلیل نظری را ترکیب کرده ، رویکرد ارزشمندی در رشتۀ روابط بین الملل است (٤٣٢ :٢٠٠٧ ,Mabee).
از نظر مبی (٢٠٠٧) جامعه شناسی تاریخی موهبتی برای رشتۀ روابط بین الملل است ، چراکه هـم به نیروهای کلانی که در نظریۀ سنتی اجتماعی بسط و تکامل یافته اند معطوف است و هم رویکـردی عینی تر به تاریخ ، نه بر حسب ایجاد قوانین جهانشمول ، بلکه در جهت کشف پـویش میـان رونـدهای تداوم و تغییر دارد (٤٣٢ :٢٠٠٧ ,Mabee).
این دو با توجه به چهار وجه اصلی پژوهش تاریخی در روابط بین الملل ، را به قرار ذیل بر میشمرند: ١- Connected Histories ٢- Historical Analogy ٣- Vehicle ٤- Tenor ٥- Retrospective ٦- Processes-Tracing 38 1 الف ) تاریخ بدون تاریخ گرایی این نمونۀ آرمانی متضمن دو نظریۀ نهادگرایی نولیبرال و نوواقع گرایی اسـت کـه بـه دنبـال کاربرد جهانشمول روایت کلان ٢ از تاریخ هستند.