چکیده:
واسپین و ادیپونکتین از جمله ادیپوسایتوکان های پپتیدی مترشحه از بافت چربی هستند که در پاتوژنز چاقی و اختلالات همراه با آن نقش دارند. پژوهش حاضر تاثیر تمرینات استقامتی و مقاومتی را بر سطح سرمی واسپین، ادیپونکتین و شاخص مقاومت به انسولین در مردان چاق کم تحرک مورد مطالعه قرار داده است. بدین منظور 30 مرد چاق غیرفعال به ترتیب با میانگین و انحراف استاندارد سن و شاخص توده بدن 02/3 04±/51 و 16/1± 71/30 در سه گروه استقامتی، مقاومتی و کنترل در 12 هفته برنامه تمرینات مقاومتی (75-50% یک تکرار بیشینه) و استقامتی دویدن (HRmax75-50%)، سه جلسه در هفته شرکت کردند. شاخص های آنتروپومتریک، سطوح واسپین و ادیپونکتین سرم و HOMA-IR قبل و بعد از اجرای تمرینات اندازه گیری شد. نتایج نشان داد تغییرات سطح سرمی ادیپونکتین و واسپین پس از 12 هفته تمرین استقامتی و مقاومتی در مقایسه با گروه کنترل تفاوت معناداری داشت (002/0=Padiponectin, 001/0=Pvaspin). آزمون t زوجی نشان داد در گروه استقامتی سطوح ادیپونکتین (25/4٪، 002/0=P) افزایش و واسپین سرم (26/16% ،001/0=P) و HOMA-IR (45/5% ،003/0=P) کاهش معنادار یافتند. کلیه شاخص های جسمانی مورد بررسی نیز تنها پس از اجرای تمرینات استقامتی کاهش معنادار داشت (05/0>P). همچنین رابطه معناداری بین تغییرات ادیپونکتین سرم با تغییرات وزن (03/0P=) و تغییرات شاخص توده بدن (05/0P=) در گروه استقامتی مشاهده شد ولی بین تغییرات غلظت واسپین با هیچ یک از متغیرهای مورد بررسی رابطه معناداری مشاهده نشد. از سوی دیگر در گروه مقاومتی تغییر معناداری در ادیپونکتین ایجاد نشد ولی در مقادیر واسپین و شاخص های آنتروپومتریکی تغییر معناداری مشاهده شد. هر چند که درصد تغییرات بسیار کمتر از گروه استقامتی بود و تغییرات واسپین و ادیپونکتین در گروه مقاومتی با شاخص های آنتروپومتریکی و مقاومت انسولینی رابطه معناداری نداشت. بنابراین به نظر می رسد احتمالا تمرینات استقامتی در مقایسه با تمرینات مقاومتی در کاهش سطوح واسپین و افزایش ادیپونکتین سرم در مردان چاق موثرتر است.
خلاصه ماشینی:
"به عنوان مثال کیم و همکاران (2007) در مطالعۀ مقایسه ای خود گزارش نمودند افراد با آمادگی جسمانی بالا و درصد چربی کمتر (بویژه چربی احشایی به عنوان مرکز اصلی تولید واسپین) دارای سطوح سرمی واسپین پایین تری نسبت به افرادی هستند که آمادگی جسمانی پایین تری دارند (10) و یا می توان به نتایج مطالعه آندو دی و همکاران 1 (2009) مبنی بر عدم تغییر معنادار سطح ادیپونکتین پلاسما در غیاب کاهش وزن پس از اجرای 12 هفته تمرین هوازی در زنان و مردان 65-32 سال، استناد کرد (24).
همچنین عدم اندازه گیری تغییرات بافت عضلانی و از سوی دیگر کاهش کمتر وزن بدن در مطالعه حاضر، ممکن است به دلیل افزایشی باشد که در بافت عضلانی صورت گرفته است، به عنوان یک محدودیت تحقیقی در مطالعه حاضر پیشنهاد می شود که در مطالعات دیگر که روی تاثیر تمرین مقاومتی بر مقادیر ادیپوسایتوکاین ها انجام خواهد شد مقادیر تغییرات میزان بافت عضلانی و بافت چربی احشایی در نظر گرفته شود زیرا چربی ناحیه احشایی به عنوان منابع اصلی تولید واسپین و ایجاد مقاومت انسولینی است (23،8) که می تواند به تفسیر و نتیجه گیری کامل تر تاثیر تمرینات مقاومتی کمک نمایند، با این وجود سازوکار تاثیر تمرین مقاومتی در تعدیل التهاب به درستی مشخص نشده است (27،20).
نتایج پژوهش حاضر نشان داد اجرای 12 هفته تمرین مقاومتی علی رغم بهبود شاخص های آنتروپومتریک مورد بررسی نظیر وزن، BMI و درصد چربی بدن این تغییرات نسبت به گروه استقامتی بسیار کمتر بوده است.
Improved insulin sensitivity and adiponectin level after exercise training in obese Korean youth."