چکیده:
این مقال شرحی است بر مناجات معتصمین امام سجاد علیه السلام. ازآنجاکه انسان بیشتر نیازهای خود را مستقیما به وسیله اسبابی که در اختیار دارد تامین می کند، خود را نیازمند آن اسباب می پندارد. ازاین رو، گمان می کند از مسبب الاسباب بی نیاز است. به همین دلیل، وقتی نعمت های بی کران الهی در اختیار ماست و نیازهای ما را برطرف می کند، و با اسبابی در اختیار خود، مشکلات خود را برطرف می کنیم، خود را بی نیاز از خدا می پنداریم. این امر ناشی از غفلت و جهل به این حقیقت است که خدای قادر متعال، نیازها و حوایج ما را برطرف می کند. این در حالی است که خدای متعال همواره از ما می خواهد که به اسباب ظاهری اعتماد نکنیم؛ چون اختیار آن اسباب نیز در دست خداست؛ تا او اراده نکند، کاری از آنها ساخته نیست. به همین دلیل، امام سجاد علیه السلام سفارش موکد دارند که نباید به غیر خدا امید بست، ما محتاج خدای متعال هستیم.
This article is an exposition of the Whispered Prayer of those who Hold fast Imam Sajjad's، al-Sahifah al- Sajjadiyyah. Since human beings directly meet most of their needs through the casual means they have been provided with، he considers himself in need of these means. Hence he supposes that he is no need of the Cause of all causes. That is why when the divine boundless blessings are available and meet our needs، on the one hand and when we solve our problems through the seemingly natural causal means which are available on the other، we come to consider ourselves to be in no need of God. This is due to our negligence and ignorance of this reality that God the Almighty and Omnipotent supplies our needs and fulfill our wishes. For this reason، God Almighty always asks us not to rely upon apparent causal means، for these causal means are in the hand of God. Unless He wills، they can do nothing. For this reason، Imam Sajjad(S) emphasizes that we shouldn't have absolute trust to nobody but God، we are in absolute need of God Almighty.
خلاصه ماشینی:
چون انسان بيشتر نيازهاى خود را مستقيما به وسيله اسبابى كه در اختيار دارد تأمين مى كند، خود را نيازمند و محتاج به آن اسباب مى يابد و احساس نمى كند كه به مسبب الاسباب نيز محتاج است.
اينكه وقتى همه چيز براى انسان فراهم است، او ديگر خود را محتاج خداوند نبيند و درِ خانه او نرود، ناشى از غفلت و جهل به اين حقيقت است كه در پرتو قدرت مطلق الهى و خواست اوست كه نيازها و حوايج ما برآورده مى شود و خداوند از روى حكمت، اين اسباب و عوامل را قرار داده تا از طريق آنها خواست او انجام پذيرد و او اگر نخواهد و اراده نكند، آن اسباب بى اثر مى شوند.
توجه انسان به حاكميت مطلق خدا در شرايط خاص گاهى خداوند براى آنكه انسان را به حاكميت و ربوبيت خويش بر عالم آگاه كند و پرده جهل و غفلت را از برابر چشمانش بردارد، راه ها و روزنه هايى را فراروى انسان مى گشايد تا انسان اين حقيقت را دريابد كه مؤثر حقيقى خداست؛ پس گاهى انسان را با خطرات و حوادث سخت و سهمگين مواجه مى كند؛ حوادث و خطراتى كه در گيرودار آنها انسان درمى يابد كه اسباب ظاهرى كارساز نيستند و تنها خداوند مى تواند انسان را از دام بلا نجات دهد.