چکیده:
چکیده مقدمه و هداف: امروزه جوامع به سلامت و بهرهمندی از شاخصهای مختلف آن، به عنوان یک نیاز اساسی در زندگی اهمیت میدهند و تمام حکومتها و دولتها نیز موظف به تأمین سلامت شهروندان میباشند. آگاهی در باره فعالیتهای مختلف جسمانی با توجه به شهرنشینی روزافزون، زندگی ماشینی و کم تحرکی که به روند غالب کشورها بویژه جوامع درحال توسعه است، از اهمیت بسیاری جهت رسیدن به توسعة پایدار برخوردار شده است. در عصر معاصر شهر و زندگی شهری زمینه ساز بسیاری از امراض عمومی است که تنها با برنامه ریزی در فضای فیزیکی شهرها می توان پرهیز نمود. از اینرو مقالة حاضر با علم به مسائل مذکور، به مطالعة گرایش شهروندان مناطق چهارگانة شهرقم به ورزش و فعالیتهای جسمانی پرداخته است. روش شناسی: روش تحقیق در پژوهش حاضر توصیفی ـ تحلیلی و مقایسهای بوده و جمعآوری اطلاعات نیز از طریق مطالعات کتابخانهای و پژوهش میدانی انجام گرفت. همچنین جهت تحلیل دادههای اخذ شده از مطالعات میدانی، از نرم افزار SPSS و جهت بررسی و اثبات وجود رابطه و همبستگی میان متغیرها از آزمون تحلیل واریانسANOVA، آزمون توکی(Tukey) و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شده است. یافتهها: نتایج آن نشان میدهد که تفاوت معنیداری میان مناطق مورد بررسی از حیث گرایش به ورزش و فعالیتهای جسمانی بهلحاظ تفاوت در ویژگیهای اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، منطقهای و... وجود دارد. بطوریکه شهروندان مناطق1و 4 از شرایط بهمراتب بهتری در زمینة توجه و گرایش به ورزش و تحرک بدنی نسبت به شهروندان مناطق 2 و3 برخوردارند. نتیجهگیری: بین وضعیت اجتماعی-اقتصادی افراد و میزان تمایل شان به انجام فعالیت های فیزیکی همبستگی مستقیمی وجود دارد بطوریکه در مناطق با درآمد بیشتر تمایل به فعایت های جسمانی بیشتر است در حالیکه در مناطق فقیر تر این تمایل کمتر می گردد. لذا می توان به این نتیجه گیری رسید که در مناطق فقیر تر نیاز به اختصاص منابع مالی برای بهبود امکانات ورزش همگانی وجود دارد.