چکیده:
سیدحیدر حلی، شاعر، نویسنده و دانشمند سخنور شیعی مشهور قرن نوزدهم میلادی (سیزدهم هجری قمری) است؛ شاعر عراقی که مدایح و مرثیه های پرشماری درباره خاندان نبوت دارد. از این رو وی را «شاعر الحسین» می نامند و همچنین به «شاعرالمهدویه» نیز معروف است.
وی سروده های حکمی دلنشینی را در بهترین اسلوب و سبک شعری، در میان دیگر اغراض شعری اش جاری کرده است.
وصف های او درباره مرگ، زندگی و گذر زمان و دیگر ارزش های اخلاقی از جمله دوستی، وفای به عهد، عزت و کرامت انسانی و... آموزنده است. خاستگاه اصلی سروده های حکیمانه حلی، مهدویت وی است. خاستگاه اصلی سروده های حکیمانه حلی، مهدویات اوست.
وی در سرتاسر دیوان شعر خود به مسئله مهدویت و ظهور منجی عالم بشریت، بشارت داده است و سعادت جهانی را برای تمام بشر ترسیم می کند.
خلاصه ماشینی:
از اینرو بازتاب این علم را در ادبیات _ بهخصوص ادبیات مشرقزمین _ میبینیم و شاعران متعهد آموزههای اخلاقی خود را در غالب شعر و بر اساس جهانبینی و تجاربی که در زندگی به دست میآورند، بیان میکنند؛ شاعران متعهدی که از اعماق وجودشان پی میبرند رسالتی بزرگ در برابر انسانها دارند و باید نبوغ و استعداد شعریشان را، در خدمت انسان و ارزشهای انسانی و سعادت بشری قرار دهند.
گاه نور امید را با تأسیس دولت کریمه امام زمان( که از نظر تعبیر فلسفی، همان مدینۀ فاضلۀ سید میشود را به بشر خسته از ظلم و بیعدالتی میتاباند و گاه به سبب اوضاع نابسامان روزگار، به پیشگاه آن حضرت ندبه و استغاثه میکند.
(حلی، 1429: 85-86) <H2>دولت کریمه امام زمان در مهدویات سید حلی</H2> مسئله عدالت و پابرجایی آن در میان جامعه بشری، آنچنان ضروری و مهم است که خداوند، بعثت همه پیامبران مرسل و نازل کردن کتابهای آسمانی را به آنان برای اجرای عدالت در میان امتها و ریشهکن شدن ظلم و ستم از میان آنان بوده است.
سید در مهدویات خود به تأسیس حکومت کریمۀ امام( و اجرای حق و عدالت در این دولت اشاره میکند.
بنابراین از آنجا که امام واسطۀ فیض است، سید در سرودههای خود به این مسئله اشاره میکند.
<FootNote No="35" Text=" در این بیت شاعر به صراحت اعتقاد خود به اینکه امام واسطۀ فیض است را بیان میکند.
براساس این دیدگاه حلی در مهدویات خود و در خطاب به امام زمان( دست به شکایت برمیدارد.