خلاصه ماشینی:
"مهمترین ویژگیهای ایران در دوران اشغال اصفهان بهدست غلزاییها و دوره فعالیتهای سرگردان شاه تهماسب دوم عبارت بود از: فقدان قدرت مرکزی در ایران به علت سقوط صفویه و تصرف اصفهان به دست محمود افغان، در پیش گرفتن سیاست قتل و کشتار مردم از سوی غلزاییها، گسترش فقر و قحطی، کمبود ارزاق، ناامنی، آشوب و راهزنی، رکود تجارت و بازرگانی، نابودی مزارع، جنگهای خونین داخلی، اشغال و تجزیه کشور توسط قوای بیگانه اعم از ترکان عثمانی و روسها، ظهور دوران ملوکالطوایفی (استرآبادی، ۱۳۴۱: ۵۵ ) و پیدایش قدرتهای محلی در نقاط مختلف با توجه به قدرت ایلیاتی آنها.
سواحل خلیجفارس نیز بیتأثیر از تحولات مرکز ایران نبود و در پی ناامنی و اغتشاشات سرزمینهای مرکزی ایران، این منطقه نیز دچار ناامنی، رکود و هرجومرج ناشی از خلأ قدرت سیاسی مرکزی شد، خلیجفارس از سقوط صفویه تا ظهور نادرشاه و جنگهای وی برای اخراج بیگانگان از کشور، شاهد شرایط ویژهای بود که در واقع تابعی از اوضاع آشفته کشور و هرج و مرج موجود در آن بود.
در پی سقوط صفویه و نبود حکومت مرکزی منسجم و قوی در چارچوب مرزهای ایران، خلیجفارس و سواحل دو سوی آن از حوزه اقتدار ایران خارج شده و نیروهای قبائلی اعراب جنوبی توانسته بودند از این موقعیت استفاده کرده و خلاء قدرت ایران را در این منطقه حساس و مهم پر کنند که این مسئله تهدید جدی برای تجارت دریایی و حاکمیت سرزمینی ایران در خلیجفارس به شمار میرفت.
ق بار دیگر فرصت مناسب برای قبایل جنوبی که در زمان نادر خراجگذار ایران بودند فراهم شد تا با استفاده از خلأ ایجاد شده در مرکز قدرت، ضمن ادعای استقلال، به مصادره کشتیهای نیروی دریایی ایران پرداخته و هر کدام در گوشهای از سواحل شمالی خلیجفارس حد فاصل خوزستان تا بندرعباس به تشکیل حکومتهای محلی خودمختار مبادرت نمایند."