چکیده:
انسان گمشدة در راه مانـدة امـروز، در وجـودش اسـتعدادهای بـالقوه ای دارد کـه بایـد شکوفا شوند و به فعلیت برسند تا بتواند در مسیر درست گام بردارد و بـه سـر منـزل مقـصود برسد.کامل ترین و با ارزشترین منبعی که چگونگی پرورش ایـن اسـتعدادها را بـه تـصویر کشیده است ، قرآن کریم است . هدف از انجام این پژوهش ، شناسایی و شرح ویژگی هـای انسان تربیت یافته در بعد عاطفی از دیدگاه قرآن کریم است ، برای این منظور، با اسـتفاده از روش کتابخانه ای از طریق مراجعه به قرآن، کتب معتبر و سایر آثار مکتوب اعم از کاغذی و الکترونیکی اطلاعاتی در این زمینه جمع آوری گردیده و با شیوه توصـیفی – تحلیلـی بـه بررسی آیات قرآن در زمینة بعد عاطفی آدمی پرداخته شـد. نتـایج حاصـل از ایـن بررسـی ، بیانگر آن است که در بینش قرآنی ، انسان توانمندی های مختلفی دارد که با پرورانـدن ایـن بعد، می تواند آراسته به خصایلی چون مهربانی ، آرامش ، دوستداری، عفو و گذشت گـردد و با رشد و تعالی فطرت الهی خـویش ، مـسیر درسـت زنـدگی را شناسـایی کـرده تـا دچـار انحراف و واماندگی نشود و به هدف آفرینش دست یابد.
خلاصه ماشینی:
پس انساني که از محرمات دوري مي کند، خودش را از معصيت و نافرماني خدا دور مي کند و مرتکب گناه نمي شود و به نشاطي دروني دست مي يابد؛ علاوه برآن، پروردگارش که هيچ گاه خلاف وعده عمل نمي کند «وعد الله لا يخلف الله وعده»«وعدة خداست ، خدا وعدهاش را خلاف نميکند» ( روم : ٦ ) و در مقابل اين پرهيز و مصونيت از گناه، وعدة شادي به او مي دهد و خود اين تقوي موجب تهذيب نفس خواهد شد؛ يعني نفس به جاي اينکه مرتکب گناه شود (نفس اماره ) با انجام کارهاي شايسته و نيکو به آرامش مي رسد و به (نفس مطمئنه ) تبديل مي شود؛ لذا وعدة عدم حزن، خود موجب پرورش افراد متقي و پرهيزکار است ؛ زيرا فرد پرهيزکار مي داند که اگر از کارهاي حرام که خوشي و لذت زودگذر دارند، اجتناب کند به شادي هميشگي دست مي يابد و دچار غم و اندوه و حسرت نخواهد شد؛ شادي اي که هم در طول زندگي دنيوي به آن مي رسد و هم در زندگي اخروي از آن برخوردار مي شود و خود اين پرهيزکاري هر چه بيشتر فرد را به قرب الهي و عبد شدن سوق مي دهد که هدف آفرينش همين است و بس و به همين دليل از ديدگاه امام علي (ع) تقوا، همان مرهم زخم هاي جان ها و پاکيزه کنندة آلودگي ارواح است ( نهج البلاغه ، خطبه ١٩٨).