چکیده:
این مقاله درصدد است تا دیپلماسی عمومی ترکیه و ایران را در عراق و سوریه پس از تحولات این کشورها بررسی کند. ایران و ترکیه به عنوان دو قدرت تاثیرگذار بر تحولات خاورمیانه ، می - کوشند طبق ماهیت دولت ها، اهداف و خط مشی های خود دیپلماسی عمومی شان را در عراق و سوریه پیش ببرند. پرسش اصلی مقاله این است که دیپلماسی عمومی ایران و ترکیه در عراق و سوریه بر چه مولفه هایی استوار است ؟ تحولات جدید در این کشورها چه تاثیری بر دیپلماسی عمومی ایران و ترکیه داشته است ؟ در پاسخ به این پرسش ، فرضیه مقاله این است که دو کشور در رقابت منطقه ای خود از دیپلماسی عمومی و قدرت نرم در کنار قدرت سخت خود استفاده می کنند تا بتوانند نفوذ و هژمونی منطقه ای خود را تثبیت و تقویت کنند. دو کشور از فرصت ها و امکانات مناسب و متفاوتی برای بهرهگیری از دیپلماسی عمومی در عراق و سوریه برخوردار هستند، اما موفقیت نسبی ایران و ترکیه بستگی به استراتژی دو کشور دارد و این موفقیت ها و ناکامی ها همیشه و در همه زمینه ها نیست . در این مقاله از روش کیفی با رویکرد توصیفی - تحلیلی استفاده شده است و ابزار گردآوری اطلاعات از نوع اسنادی- کتابخانه ای است . مبنای تحلیل مولفان، منابع نظری و تجربی صاحب نظران منطقه ای و مطالعات و پژوهش های مولفان است .
خلاصه ماشینی:
"(جدول ٤ ) جدول ٤: مؤلفه های مهم قدرت نرم ترکیه فرهنگی و اجتماعی فرهنگی و هنری صنایع دستی ، آثار ادبی ، موسیقی و زبان ترکی رسانه ای داشتن شبکه های متعدد تلویزیونی ، آژانس های خبری و روزنامه هایی باسابقه و شمارگان بالا علمی وجود دانشگاههای متعدد جذب دانشجویان از آسیای مرکزی، قفقاز، بالکان، خاورمیانه و شمال افریقا ورزش فوتبال، کشتی و وزنه برداری توریسم صنعت گردشگری و جذب توریسم با وجود مکانهای تاریخی و طبیعی گردشگری اقتصادی رشد اقتصادی مناسب در سالهای اخیر و گسترش تجارت با کشورهای منطقه ای و فرامنطقه ای سیاسی تعامل با سازمانهای بین المللی ، تلاش برای اصلاح وضعیت سیاسی داخلی ، شرکت در فعالیت بشردوستانه ، گسترش مناسبات و مبادلات فرهنگی منبع : (پالیزدار، ١٣٩١: ٩- ١٣) و (التونیسیک، ١٥٣:١٣٩٢ ـ ١٧٤) دیپلماسی عمومی ترکیه در عراق و سوریه دیپلماسی عمومی ترکیه در عراق و سوریه بیشتر از آنکه مکمل دیپلماسی رسمی و سیاست خارجی این کشور باشد، به گونه ای تابع آنها است ، زیرا در سالهای اخیر سیاست تنش زا و خشونت آمیز ترکیه در قبال دو همسایه جنوبی خود، به نوعی راه دیپلماسی را بسته و نقش دیپلماسی عمومی را کم رنگ ساخته است .
" The Erosion of Consensus: Perceptions of GCC States of a Changing Region", in Gary Sick and Lawrence Potter, Security in the Persian Gulf,New York: Palgrave- Macmillan."