چکیده:
پژوهش حاضر باهدف بررسی تأثیر آموزش سبکهای فرزندپروری (مهارتهای والدینی) بر تغییر نگرش مادران باردار نوبت اول به مقوله فرزندپروری انجام گرفت. پژوهش از نوع کاربردی بوده و از روش آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری پژوهش، شامل مادران باردار نوبت اولی است که در سال 1392 تحت نظر بیمارستان فوق تخصصی زنان و زایمان میرزاکوچکخان قرار داشتند. با استفاده از روش نمونهگیری هدفمند و تکمیل پرسشنامه فرزندپروری بامریند توسط 160 نفر از مادران باردار نوبت اول،60 نفر از مادرانی که در قلمرو سبکهای سهلانگارانه یا مستبدانه قرارگرفته بودند انتخابشده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه (30 نفر گروه آزمایش، 30 نفر گروه کنترل) جایگزین شدند. آزمودنیها در گروه آزمایش، با استفاده از بسته آموزشی محقق ساخته به مدت 10 جلسه 120 دقیقهای و یکبار در هفته تحت تأثیر آموزش سبکهای فرزندپروری (مهارتهای والدینی) قرار گرفتند. در انتهای جلسات آموزشی هر دو گروه مجددا پرسشنامه فرزندپروری بامریند را تکمیل کردند. سپس دادهها با استفاده تحلیل کوواریانس (ANCOVA) و تحلیل کوواریانس چندگانه (MANCOVA) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که: آموزش شیوههای فرزندپروری منجر به کاهش (P
خلاصه ماشینی:
"پژوهش های بسیاری در زمینۀ تأثیر آمـوزش فرزنـدپروری بر کاهش اختلالات کودکان و تغییر سبک های فرزندپروری والدین در داخـل و خـارج از کشور انجام شده که به چند نمونه از آن ها اشاره می شود: فلاحتـی و همکـاران (٢٠١٤) مطالعـه ای باهـدف بررسـی ارتبـاط بـین سـبک هـای فرزندپروری و مشکلات رفتاری انجام دادند.
محرری ، سلطانی فر، خالصی و اسلامی (١٣٩١) نیـز در مطالعـه ای ٦٠ نفـر از والـدین را تحت تأثیر آموزش قرار داده و به این نتایج دسـت یافتنـد کـه آمـوزش تربیـت سـازنده می تواند موجب بهبود در زمینه های روش هـای فرزنـدپروری والـدین ، افـزایش احسـاس کفایت آنان و بهبود روابط والدین با نوجوانان و کـاهش مشـکلات رفتـاری آنـان گـردد.
طالعی (١٣٨٨) اثربخشی آموزش برنامه فرزندپروری مثبت را بر مشـکلات رفتاری دختران و خود اثرمندی والدینی مورد مطالعه قرار داد وی ٢٤ نفر (١٢ نفر گروه آزمایش ، ١٢ نفر گروه کنترل ) از دو مدرسه بـه صـورت همتاسـازی شـده انتخـاب کـرد Text [A & W 2014-2015] ed.
بر طبق نتایج ، کاهش نگرش های منفی فرزندپروری برای پدران و مادران در صـورت آموزش فرزندپروری حاصـل مـی شـود (وبسـتر-اسـتراتون و همکـاران ،٢٠٠٤)، در واقـع آموزش فنون و افزایش سطح آگاهی و دانش والـدین بـر سـبک هـای فرزنـدی و تغییـر نگرش آن ها نسبت به تربیت مؤثر است (نوحی ، ١٣٩٢، محمدی یوزباشـکندی ، ١٣٨٧).
پژوهش های انجام شده در زمینۀ آموزش فرزندپروری نشان داده اند کـه هنگـامی کـه والدین در فرزندپروری خود تغییرات مثبتی ایجاد می کنند اختلالات کودکان نیز کاهش می یابد (فلاحتـی و همکـاران ، ٢٠١٤، محمـدی یوزباشـکندی ، ١٣٨٧، صـادقی ، ١٣٨٧، اسماعیلی نسب و همکاران ،١٣٩٠، خیریه ، ١٣٨٧)."