چکیده:
هدف از انجام این تحقیق ، مطالعه ، بررسی و معرفی مسیرهای ارتباطی است که از دوران گذشته مورد استفاده ی ساکنان منطقه ی زاگرس مرکزی، به ویژه کوچنشینان قرار گرفته است . در گذشته ، مطالعات جغرافیایی نسبتا جامعی در زمینه ی معرفی مسیرهای ارتباطی منطقه صورت گرفته است ؛ ولی در این پژوهش با رویکردی نو مطالعات باستانشناسی و مردمشناسی نیز انجام گرفته است . این مقاله در پی آن است که : آیا این مسیرهای ارتباطی از دوران گذشته تا کنون دچار تغییر و تحول شدهاند یا نه ؟ بنابراین ، به عوامل شکل دهندهی این مسیرهای ارتباطی و نقش و اهمیت راههای مذکور در برقراری ارتباطات منطقه ای و محلی پرداخته شده است . مطالعات و بررسیهای جغرافیایی، باستانشناسی و مردمشناسی نشان میدهد که با وجود رشته کوههای بلند و صعب العبور منطقه ی زاگرس مرکزی میگذرد، حداقل از عصر مفرغ تاکنون راههای ارتباطی متعددی درون این حوزه شکل گرفته است . در شکل گیری این مسیرهای ارتباطی، جغرافیای فیزیکی منطقه نقش اصلی را ایفا نموده است . شرایط کوهستانی منطقه موجب شده که گروههای انسانی در امتداد مسیرهای خاصی حرکت نمایند و به نظر میرسد که در امتداد این مسیرها تغییرات چندانی رخ نداده است ؛ به گونه ای که امروزه همین مسیرها مورد استفادهی برخی از مردم منطقه به ویژه عشایر قرار میگیرند.
خلاصه ماشینی:
"طبق اسناد و مدارک، این مسیرهای ارتباطی که براساس جغرافیای فیزیکی منطقه شکل گرفته اند، از گذشته های دور تاکنون راحت ترین و آسانترین مسیرها برای برقراری ارتباطات بین مناطق مختلف حوزهی زاگرس مرکزی بودهاند؛ به طوری که حتی امروزه نیز با وجود گسترش زندگی روستانشینی و به زیر کشت رفتن اراضی میان دره ای و اراضی پیرامون مسیرهای ارتباطی، باز هنوز همان معابر و مسیرهای منطقه ای و بین منطقه ای به وسیله ی عشایر امروزی در ایام کوچ مورد استفاده واقع میشوند."