چکیده:
نوشتار حاضر در پی ان می باشد تا با نقد و گذر از نظریه ها و الگوهای دو گانه انگار جامعه شناسی سیاسی از جمله کارکردگردایی،زبان شناسی،ساختارگرایی و الگوهای تک خطی،الگویی تئوریک و جدید برای بررسی فرهنگ سیاسی مشارکتی در ایران ارائه نماید. مدل تحلیل بر اساس جهان رویکردهای انتقادی، ارتباطی و زیست های سه گانه اسلامی،ایرانی و غربی انتخاب شده و با فرمول های سیاست گذاری به صورت تجویزی در پایان نوشتار نشان داده خواهد شد که در چه صورتی این سه جهان زیست امکان مشارکت سیاسی را فراهم می کند و در چه صورتی تبدیل به انفعال و استبداد در عرصه سیاسی می شود.
The major objective in this research is to study the grounds for the expansion of political participation. Political participation is used for the human subjects intending to confront the power with the political participation which encourages it to change from unfavorable to favorable situations. Such sort of action in power games heavily depends on collective structures and constituents displayed in the political culture of a country. Criticizing the double models in the political sociology such as functionalism، structuralism and mono-linear models، psychoanalysis Linguistics، this study aims at offering a theoretical model for studying the culture of political in Iran. We have chosen our analytical model based on critical، communicational and three-fold Islamic، Iranian and western living approaches. We will descriptively show how people may possibly have political participation، and when they will be passive or active in the political arena. In conclusion، the research will defend utilizing a policy instead of a method for the expansion of political participation.
خلاصه ماشینی:
مـدل تحلیـل بـر اسـاس جهـان رویکردهای انتقادی، ارتباطی و زیست های سه گانه اسلامی، ایرانی و غربی انتخاب شده و با فرمول هـای سیاست گذاری به صورت تجویزی در پایان نوشتار نشان داده خواهد شد که در چـه صـورتی ایـن سـه جهان زیست امکان مشارکت سیاسی را فراهم میکند و در چه صورتی تبدیل بـه انفعـال و اسـتبداد در عرصه سیاسی میشود.
ایـن گونـه از تحلیـل هـا بـر سـاختار پادشـاهی و فرهمند حاکمیت از ایران باستان تاکنون اشاره می کننـد و مـیگوینـد در سـازه هـای جبـری و ناخودآگاه زبانی ایرانیان انسان آرمانی و شهر آرمانی وجـود دارد کـه باعـث شـده اسـت روحیـه تقدیرگرایی، رضایت و نفی خرد و مشارکت در زندگی اجتماعی و سیاسی ایرانیان امری بـدیهی قلمداد گردد (اسلامی و ذوالفقاریان ، ١٣٨٩).
از ابتدای حکومت مندی معاصر در ایران سامانه های اعمال قدرت و محدود شدن قدرت دایره مشارکتی خود را بر تمـام شـهروندان ایرانی گشود و از ابتدا که فقط اشراف ، دربار و روحانیـت در سیاسـت مشـارکت مـیکردنـد، بـه سمت طبقه متوسط ، زنان و کارگران و سایز اقشار عادی و گسـترده ایـران در شـهر و روسـتاها کشیده شد و این تحول بسیار بزرگی در فرآیند مشارکت سیاسی ایران محسوب مـیشـود کـه تنها در جهان زیست معاصر توان عملیاتی شدن پیدا کرده است .