چکیده:
اصل ترکیب در معناشناسی، یکی از اصول مهم و مسئلهآفرین است. مطابق این اصل، معنای عبارتهای مرکب، براساس معنای اجزا و چگونگی ترکیب آنها بهدست میآید. بنابر ادله پیشینی برای این اصل، هر نظام معناشناختی باید تابع این اصل باشد. اگرچه معمول است پیشینۀ این اصل را به فرگه بازگردانند، جایگاه مهم اندیشمندان مسلمان، فراموش شده است. در این مقاله برآنیم با بررسی چهارچوب مفهومی مناسب برای اصل ترکیب، آن را در آثار فارابی واکاوی کنیم. در میان آثار فارابی اشاراتی ضمنی به ترکیب معنا وجود دارد. برایناساس، با تمایز تقریر معرفتشناختی و معناشناختی از اصل ترکیب و براساس رویکرد عملگرایانه، سخنان فارابی را بررسی کردهایم. بهنظر میرسد فارابی دستکم به برخی تقریرهای اصل ترکیب پایبند است.
Compositionality is an important principle in new semantics. On this principle، the meanings of compound words are determined by the meaning of its parts and the way in which how to be composed. Every system of semantics must be compositional on a priory arguments of this principle. The history of the principle usually returned to Frege but the supreme status of Muslim thinkers has been forgotten. So al-Farabi as a great Muslim thinker is a good candidate. In the article، I tried to introduce a suitable conceptual framework in al-Farabi for research in compositionality. Then to separate epistemological compositionality from semantic one and based on pragmatic approach، we study al-Farabi's speaks. It seems that al-Farabi accepts at least some of explanations of compositionality.