چکیده:
این تحقیق می کوشد حکم فقهی «استفاده از بازی در تربیت» را استنباط کند. پس از مفهوم شناسی، به جواز اصل بازی در فقه اشاره می کند، سپس سعی شده از طریق قواعد کلی، ادله خاصه و سیره معصومان^ حکم این موضوع را کشف نماید. والدین برای ایفای «وظایف تربیتی» خویش و رساندن کودک به اهداف مطلوب تربیت، از بازی استفاده می کنند. بر این اساس، بازی مصداق عنوان «اعانه بر بر» و مشمول ادله رجحان است. روایات مربوط توصیه کرده اند کودک تا هفت سال نخست زندگی آزادانه بازی کند و به والدین سفارش نموده اند رفتار کودکانه (تصابی) با اطفالشان داشته باشند. در سیره عملی معصومان^ موارد زیادی از بازی با کودک و تشویق کودک به بازی یافت می شود. از مجموع این ادله استظهار می شود که اگر بازی در جهت تربیت کودک قرار گیرد امر راجح است.
خلاصه ماشینی:
بازي، تربيت ، کودک، سيره ، استفاده از بازي، حکم فقهي بيان مسئله بازي آن بخش از فعاليت هاي انسان است که صرفا به منظور سرگرمي و لذت بردن انجام ميشود و هدف عقل پسندي از آن قصد نميشود.
سؤال اصلي جهت دوم اين است : اگر والدين و مربي، براي بازي متربي- به خصوص کودک - برنامه ريزي کنند و از بازي به عنوان وسيله اي براي تربيت در جهت مورد نظر کمک بگيرند، از لحاظ فقهي چه حکمي دارد؟ به بيان ديگر، آيا مربي و والدين ميتوانند از بازي به عنوان وسيله اي براي انتقال مفاهيم ، اطلاعات ، باورها، ارزش ها و تقويت ارزش ها کمک بگيرند؟ مقتضاي قواعد عامه در اين مورد چيست ؟ اگر دليل خاص در اين زمينه وجود دارد چه دلالتي ميتواند داشته باشد؟ سيرة معصومان ^ چگونه بوده ، آيا کودکان را از بازي منع ميکرده اند يا آن ها را وادار به بازي مينموده اند؟ و از رفتار معصومان ^ چه حکمي استظهار ميشود؟ مباحث پيش رو براي بررسي اين سؤالات تدوين يافته است .
دلالت روايت : از اين روايت استفاده ميشود که کودک در هفت سال اول زندگي کاملا آزاد است و بايد بازي کند.
گرچه اين روايت به استفاده تربيتي بازي توجهي ندارد و فقط به نفس بازي کودک اشاره دارد، اما به جهت اينکه از لحاظ مضمون مشابه روايت بعدي است ، ميتواند مؤيد آن باشد.
(
, 
, 
)
