چکیده:
قانون هدفمند کردن یارانه ها از آذر سال ۱۳۸۹ش، به منظور افزایش کارایی در اقتصاد ایران و تخصیص بهینه منابع اجرا شد. در این قانون که افزایش قیمت حامل های انرژی و گندم مورد تاکید سیاست گذاران اقتصادی بود؛ دولت با هدف جلوگیری از کاهش اثرات رفاهی ناشی از افزایش قیمت ها، به پرداخت نقدی به خانوارها اقدام کرد. در مقاله حاضر با استفاده از شاخص درست هزینه زندگی و معیار تغییرات جبرانی از طریق سیستم معادلات تقاضای تقریبا ایده ال قصد داریم اثرات رفاهی این قانون را در سال اول اجرای آن (۱۳۹۰ش) برای چهار گروه هزینه ای خانوار شهری مورد بررسی قرار دهیم. نتایج بیانگر آن است که بیشترین اضافه رفاه به دست آمده ناشی از پرداخت نقدی یارانه ها مربوط به اولین گروه (دهک اول) است به طوری که هر نفر از خانوار این دهک برای رسیدن به سطح مطلوبیت سال ۱۳۸۹ باید ۱۸۹۶۰۳ ریال هزینه می کرد که با توجه به پرداخت یارانه نقدی، هر نفر از خانوار گروه اول با ۲۶۵۳۹۷ ریال مازاد درآمد روبه رو بوده است. کمترین اضافه رفاه به دست آمده مربوط به متوسط دهک ۹-۸ است به طوری که خانوار با توجه به پرداخت نقدی یارانه با کاهش رفاه ۳۹۵۹۳ ریال مواجه شده است.
Act of subsidies targeting was run to increase the efficiency and allocate the resource in Iran economy from Azar 1389. In this act increasing energy and wheat prices were emphasized by economy policy makers. To prevent the loss welfare effects of price increase, the government attempted to cash payments to households. In this paper, the main purpose is to measure true cost of living index and compensatory variation through Almost Ideal Demand System (AIDS) for urban households in 1390. The results indicate that the most welfare surplus gained of paying cash subsidies was the first group (first decile) and each person of this group should spend 189603 Rials to reach level of utility in 1389. Therefore according to government pay cash subsidy, per person of first group has 265397 Rials surplus income. The lowest welfare surplus gained on average deciles (8-9), so these families are faced with 39593 Rials reduced welfare.