چکیده:
تولید غیر قانونی و قاچاق تسلیحات، یکی از جنایات سازمان یافته فراملی محسوب می شود که نگرانی های جامعه جهانی را نسبت به خود جلب کرده است. این نگرانی بدین منظور است که تولید غیر قانونی و قاچاق تسلیحات، نه تنها منافع مادی و مالی غیر قانونی کلانی را عاید گروه های سازمان یافته جنایتکار می کند، بلکه موجب تقویت این گروه ها و سایر گروه های جنایتکار و تروریست ها و سایر اشخاص حقیقی برای دستیابی به تسلیحات و استفاده علیه غیر نظامیان از جمله اطفال و زنان برای مقاصد غیر قانونی خواهد شد. به همین علت جامعه جهانی و در راس آن سازمان ملل متحد، در اواخر قرن بیستم اقدام به تدوین کنوانسیون ملل متحد علیه جنایت سازمان یافته فراملی با دو پروتکل در سال ٢٠٠٠ میلادی در پالرموی ایتالیا نمود و پروتکل سوم تحت عنوان پروتکل علیه تولید غیر قانونی و قاچاق تسلیحات گرم، قطعات و اجزای آنها و مهمات ١ در سال ٢٠٠١ تدوین و به تصویب مجمع عمومی رسید. در این پروتکل دولت های متعاهد ملزم به جرم انگاری قاچاق تسلیحات گرم و برای پیشگیری از جرم به معاضدت فنی و آموزشی، تبادل اطلاعات، ثبت و علامت گذاری تسلیحات، نظارت بر تجارت تسلیحات و مصادره تسلیحات غیر قانونی مکشوفه توصیه شده اند. علاوه بر این پروتکل، معاهده تجارت تسلیحات نیز در دوم آوریل2013(92/1/13) با هدف ایجاد معیارهای مشترک بین المللی به منظور کنترل هر گونه وارادت و صادرات و نقل و انتقال تسلیحات متعارف به تصویب مجمع عمومی سازمان ملل متحد رسید. در این مقاله سعی در بررسی پروتکل سوم الحاقی به کنوانسیون پالرمو و معاهده تجارت تسلیحات و تطبیق آن دو با قانون قاچاق اسلحه و مهمات و دارندگان سلاح و مهمات غیر مجاز مصوب1390/6/7 می باشد.