چکیده:
کارنامه رابطه ایران و سازمان ملل متحد پس از پیروزی انقلاب اسلامی نشان می دهد که ایران در آستانه دهه چهارم انقلاب اسلامی، از نقش آفرینی فعال و موثر متناسب با شان و جایگاه ایران در این سازمان برخوردار نیست. این مسئله اگر چه تا حدودی متاثر از نگرش نخبگان اجرایی به سازمان ملل و مخالفت قدرت های بزرگ با افزایش نقش ایران در نظام بین الملل است، اما عدم وجود راهبردی منسجم، هدفمند و بلند مدت برای ارتقا جایگاه ایران در این سازمان و عدم استفاده از ظرفیت های بالقوه قدرت نرم ایران برای لابی گری و اجماع سازی در نهادهای بین المللی نیز نقش مهمی در وضعیت کنونی کشورمان در این سازمان دارد. بر این اساس در آستانه دهه چهارم انقلاب اسلامی و با توجه به سیاست های کلی ایران مبنی بر (( حضور فعال و هدفمند در سازمان های بین المللی و منطقه ای و تلاش برای ایجاد تحول در رویه های موجود بر اساس ارزش های اسلامی )) و همچنین نقش مهم سازمان های بینالمللی در تحقق هدف هژمونی منطقه ای ایران این مقاله به بررسی وضعیت کنونی ایران در سازمان ملل پرداخته و چالش ها و موانع حضور فعال ایران را مورد ارزیابی قرار می دهد. علاوه بر این در این مقاله به راهکارهای ارتقا حضور ایران در سازمان ملل نیز اشاره خواهد شد.
The record of Iran’s relations with the United Nations after the victory of the 1979 Islamic Revolution shows that Iran is currently not playing an active and effective role which it deserves in the UN. This is to a certain degree the result of the policies of Iranian politicians toward the UN as well as efforts by world powers to prevent Iran from having an effective role at the international level. Nevertheless، the lack of a long-term، integrated strategy with carefully-designed targets to promote Iran’s position in the UN as well as the failure of Iranian politicians to use the country’s capabilities in lobbying over key issues in international institutions have also contributed significantly to a decreased role in the UN.
The present article tries to study the current status of Iran in the UN and review the challenges and barriers that are blocking Iran from having an effective role in international institutions. It will also to look into the solutions to promote Iran’s positions in the UN. This is particularly significant from the viewpoint of Iran’s policy “to have a targeted and effective role in regional and international organizations and change the current norms in global relations based on Islamic values”.
خلاصه ماشینی:
"این مسئله اگر چـه تـا حـدودی متـاثر از نگـرش نخبگـان اجرایی به سازمان ملل و مخالفت قدرت های بزرگ با افزایش نقـش ایـران در نظـام بـین الملـل است ، اما عدم وجود راهبردی منسجم ، هدفمند و بلند مـدت بـرای ارتقـا جایگـاه ایـران در ایـن سازمان و عدم استفاده از ظرفیت های بالقوه قدرت نرم ایران برای لابی گری و اجماع سـازی در نهادهای بین المللی نیز نقش مهمی در وضعیت کنونی کشورمان در این سازمان دارد.
در این میان ، بـا توجـه به اهمیت روزافزون این سازمان ها در روابط بین الملـل ، حضـور فعـال و هدفمنـد در سازمان ملل نشان دهنده تحول رویکرد منفی سیاست خارجی ایران به این سـازمان (بـه عنوان ابزار سلطه ابر قدرت ها، سازمان های ارتجاعی و غیر کارآمد برای کشـور جهـان سوم و جهان اسلام و همچنین رویکرد تریبونی نسبت بـه ایـن سـازمان ) بـه رویکـرد مثبت و تعاملی با آنان است .
از سوی دیگر پیشنهاد ایران در ارتباط بـا اصـلاح سـاختار سـازمان ملـل متحـد (و برگزاری کنفرانس بین المللی در این زمینه در تهران )، حضور فعال ایران در اجلاسیه ها و کنفرانس های سازمان ملل ، همراهی با سیاست ها و اقدامات شورای امنیت در منطقـه و در نظام بین الملل ، گسترش ارتباطات میان ایران و دبیـر کـل سـازمان ملـل متحـد و چندین سفر رسمی دبیر کل به ایران و حضور رئیس جمهور ایـران در مجمـع عمـومی سازمان ملل نیز نشان دهنده تحریک دیپلماتیک ایران در قبال سازمان هـای بـین الملـی بود."