چکیده:
قدرت نرم به مثابه یکی از ارکان سیاست بین الملل در عصر حاضر، جایگاه رفیعی یافته است، به گونه ای که سیاستمداران برای دست یابی به آن تلاش زیادی دارند. علت این امر را می توان در کارآمدی و موفقیت قدرت نرم نسبت به اشکال کلاسیک قدرت(قدرت سخت و برهنه) جست و جو کرد. جمهوری اسلامی ایران نیز همانند سایر واحدهای سیاسی، نیازمند بازشناسی، تقویت و کاربست قدرت نرم است تا به این وسیله توان قدرت ملی خویش را ارتقاء بخشد. یکی از کشورهایی که ایران در آن دارای منابع متنوع قدرت نرم است، عراق است. این پژوهش با بهره گیری از روش توصیفی-تحلیلی در صدد بوده است، نظر به زمینه های موجود و تقویت این زمینه ها پس از سقوط رژیم بعث، دیپلماسی عمومی را به مثابه یکی از ارکان قدرت نرم جمهوری اسلامی ایران در عراق واکاوی کند. در این راستا، با عنایت به داده های نظری، منابع عمده قدرت نرم ایران در عراق و اثر بخشی آنها مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است.
Soft power as one of the components of international politics in the present era, has achieved high position, so that politicians are trying so much to achieve it. The reason for this can be searched in efficiency and success of soft power than classical forms of power (Hard and Naked power). The Islamic Republic of Iran too needs to recognition, strengthening and application of soft power such as other politic units to improve its own national power by it. One of the countries which Iran has various sources of soft power in it is Iraq. Bilateral relations between Iran and Iraq, political and cultural history shared by the two countries shows that Iran has many political resources, cultural - religious and active diplomacy in Iraq. This paper was sought to analyze the public diplomacy as one of the components of soft power of Islamic Republic of Iran in Iraq, by considering the present backgrounds and strengthen these backgrounds after the Collapse of Baath regime. At this way, in regard to analytical data, major sources of Iran's soft power in Iraq and their effectiveness has been analyzed.
خلاصه ماشینی:
"این مقاله می کوشد با بکارگیری از روش توصیفی-تحلیلی، به این سـوال پاسـخ گوید که با عنایت به زمینه های موجود، منابع عمده قدرت نرم جمهوری اسلامی ایـران در عراق کدامند؟ در پاسخ به پرسش مذکور، این فرضیه مورد بررسی قرار گرفته اسـت که با عنایت به پیوندهای جغرافیایی و تاریخی، در کنار اشـتراکات فرهنگـی و مـذهبی، زمینه های شکل گیری منابع عمده قدرت نرم ایران در عراق در قالب دیپلماسی علمـی، اقدامات فرهنگی و رسانه ای، توریسـم مـذهبی و بهـره گیـری از مهـاجرین بـه عنـوان سفیران فرهنگی فراهم شده است .
(احمـدی و موسـوی، ١٣٨٩: ١٢) بیشترین درصد دانشجویان دانشگاه بین المللی آل البیت نیز مربوط به کشور عراق اســت کــه نزدیــک بــه ٢٠ درصــد دانشــجویان ایــن دانشــگاه را تشــکیل مــی دهنــد (احمدی،١٣٩٠: ١٧٢-١٧١)، و اینها می توانند قـدرت نـرم ایـران را نسـبت گذشـته بیشتر سازند و از این فرصت ها برای ترویج فرهنگ ایرانی، آمـوزش شخصـیت هـایی همسوء با سیاست های ایران برای نقش آفرینی در عراق و غیره استفاده نمایند.
برگزاری همایش های فرهنگی ایران در عراق ، می توانـد بـه احیـاء و بازسازی فرهنگ ایرانی- اسلامی در این کشور کمک نماید و زمینه های تولیـد قـدرت فرهنگی را افزایش دهد و در عین حال ، بر دامنه همکـاری هـای فرهنگـی بیفزایـد، کـه همین امر زمینه ساز همکاری های بیشتر در زمینه سیاسی و اقتصادی خواهد شد.
در عـین حـال ، رسـانه هـای بـین المللی و پخش برنامه های تلویزیونی و مجلات به زبان های عربی و انگلیسی در عراق می تواندضمن ایجاد نوعی حس اعتماد بین مـردم ایـن کشـور بـا ایـران ، بـه گسـترش ارزش ها و فرهنگ ایرانی در این کشور کمک کند."