چکیده:
اهداف: مشاركت اجتماعي از اجزاي مهم سلامت در فرآيند سالمندي به شمار مي رود و به عنوان بخشي از زندگي و يكي از اجزاي كليدي عملكرد مي باشد و باعث بهبود سلامت فيزيكي و رواني سالمندان مي شود. احتمال اين وجود دارد كه استفاده از وسيله كمك تحركي بر روي مشاركت اجتماعي سالمندان تاثير گذارد. هدف از مطالعه حاضر مقايسه وضعيت مشاركت اجتماعي سالمندان داراي وسيله كمك تحركي با سالمندان بدون وسيله كمك تحركي در شهر تهران مي باشد.
مواد و روش ها: در اين پژوهش مقطعي سالمندان بدون وسيله كمك تحركي با سالمندان استفاده كننده از وسيله كمك تحركي از نظر سطح مشاركت اجتماعي مقايسه گرديدند. 79 سالمند (39 زن و 40مرد)60 سال و بالاتر به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند و پرسشنامه هاي عادات زندگي ، ارزيابي مختصر شناختي و پرسشنامه اطلاعات فردي را تكميل نمودند. به منظور تجزيه و تحليل اطلاعات براي داده هاي پيوسته داراي توزيع نرمال از آزمون هاي تي تست وآنوا و براي داده هاي گسسته يا با توزيع غير نرمال از آزمون هاي كروسكال واليس و من-ويتني استفاده گرديد.
يافته ها: بر اساس نتايج تحقيق سالمندان استفاده كننده از وسيله كمك تحركي مشاركت اجتماعي كمتري در مقايسه با سالمندان بدون وسيله كمك تحركي داشتند (p< 0.05). سالمندان گروه سني 74-60 سال سطح مشاركت اجتماعي بالاتري نسبت به گروه سالمندان 89-75 سال داشتند(p< 0.05). از نظر جنسيت و وضعيت تاهل بين سالمندان استفاده كننده از وسيله كمك تحركي و بدون وسيله كمك تحركي تفاوتي از نظر سطح مشاركت اجتماعي ديده نشد (P> 0.05).
نتيجه گيري: نوع وسيله كمك تحركي بر روي مشاركت اجتماعي سالمندان تاثير مي گذارد. نتايج نشان مي دهد سالمندان با توانايي فيزيكي بالاتر مشاركت بهتري دارند. سالمندان داراي وسيله كمك تحركي براي مشاركت با محدوديت هايي در جامعه روبرو هستند لازم است تيم توانبخشي به بهبود مشاركت فرد در جامعه توجه كند.