چکیده:
حاکمیت دولت درصورتی دوام می¬یابد که بستر امنی در سایه انسجام اقوام وجود داشته باشد تا ددولت بتواند به وظیفه اصلی خود یعنی حفظ انسجام ملی در سایه همبستگی قومیت¬ها و گره خوردن آن به همبستگی ملی؛ عمل نماید.سرمایهگذاری و تدوین استراتژی برای تبیین نقش قومیت ها، ایجاد و ارتقاء انسجام در سطح ملی از جمله تلاشهای دیرپای دولتهای جدید به شمار میرود؛بهویژه اینکه کمتر جامعهای کاملا همگون و فارغ از تنوع بوده است.گوناگونی و ناهمگونی در جوامع ملی عمدتا شامل ابعاد و انواعی چون دینی،مذهبی،قومی، زبانی و فرهنگی میشود و در این صورت میتوان جامعه ایرانی را جامعهای با بیشترین تنوع ممکن دانست.بر این اساس،مقاله حاضر در پی تبیین نقش قومیت ها بر حفظ و ارتقاء و تقویت انسجام ملی است و این مهم را با محوریتبخشی به مسایل اقوام.این امر از آنروست که به زعم نویسنده،قومیت و تمایز قومی در ایران کنونی، مهمترین عامل تضعیف کننده وحدت و انسجام ملی می باشد و از اینرو میتواند بستری برای بروز خشونت داخلی و استفاده رقیبان منطقهای کشورمان باشد و در نهایت با مساله قومیت¬ها و نقش آن بر تقویت انسجام ملی تاکید شده که هدف اصلی این تحقیق می¬باشد، سپس به زمینه¬های روانشناختی بروز بحران¬های قومی پرداخته شده و راه¬کارهایی جهت مقابله با آن ارائه شده است.
خلاصه ماشینی:
"این قوم زمینه مناسبتری برای فعال شدن گسست کرد - فارس دارد؛ از جمله این زمینهها: اول، تمرکز جمعیتی در یک منطقه کوچک و مشخص ؛ دوم ، امکانات اندک اقتصادی ، بهداشتی و آموزشی؛ سوم، موقعیت جغرافیایی در کنار مرز دو کشور با تشابه قومی و محلی و اختفای مخالفان نظام و وضعیت کوهها و راهها؛ چهارم، انزوای سیاسی و حضور کمتر یا کمرنگ نخبگان سیاسی اجتماعی در داخل نظام؛ پنجم، ملاحظات مذهبی که اکثرا سنی مذهب میباشند، در مقایسه کردهای شمال خراسان که شیعه مذهب هستند و از این حیث مشکلی نداشتهاند؛ ششم، ملاحظات منطقهای جمعیت کرد در شمال عراق، جنوب شرق ترکیه، شرق سوریه ، که در نتیجه کردستان ایران از تنشها و گرایشهای سیاسی این قومیت در منطقه تأثیر میپذیرد، در حالی که کردهای شمال خراسان به دلیل دوری از این منطقه زندگی آرامتری دارند؛ هفتم، زبان کردی گرچه از شاخههای زبان ایرانی است و با پارسی باستان همانندیهای زیادی دارد، لکن برای فارسی زبان امروز مفهوم نیست و گویشهای کردی مختلف مانع یک زبان سراسری واحد است.
اتخاذ این راهبرد از یک سو موجب می شود که همبستگی ارتباطی اقوام ایرانی در عین حفظ همبستگی درونی و فرهنگ هر یک از آن ها، افزایش یابد و از سوی دیگر تعادل محیط داخلی و خارجی جمهوری اسلامی را به لحاظ گرایش های قومی حفظ و برقرار کند که برآیند آن ارتقاء ضریب انسجام ملی و دفاع قابلیت محور و توانمندساز است."