چکیده:
قاچاق بین المللی مواد مخدر ، دیر زمانی است که می نماید. از این رو، در چنین دهکده ای به تهدیدهای ناشی از سازمانهای بین المللی قاچاق مواد مخدر ، باید پاسخی جهانی داده شود . پاسخی که جامع سیاستها و راهکارهایی باشد که همزمان به کلیه ابعاد معضل مواد مخدر پرداخته و در مرحله اجرا، مشارکت و مساعدت فعال همه نهادهای ذیربط را جلب و جذب نماید از این منظر، تشکیل و فعالیت سازمان بین المللی پلیس جنائی (اینترپل) از برجسته ترین گامهای جامعه بین المللی در اوایل قرن بیستم در راستای مبارزه هماهنگ و همه جانبه با جرائم سازمان یافته بین المللی از جمله قاچاق مواد مخدر بوده است . جایگاه اینترپل در نظام حقوقی بین المللی و راهکارهای اجرائی آن در مبارزه با قاچاق بین المللی مواد مخدر، اهتمام و توجهی ویژه را می طلبد. بر خلاف دزدی دریایی و تجارت برده که به عنوان اولین مصادیق جنایات بین المللی محسوب گردیده و اعمال صلاحیت جهانی در ارتباط با تعقیب و مجازات مرتکبین آنها از گذشته تاکنون فراهم بوده است، برخی دیگر از انواع جدیدتر جرائم بین المللی دریایی در دوران اخیر، مورد توجه جامعه جهانی قرار گرفته اند.در میان انواع مختلف جرائم مذکور، با توجه به درجه اهمیت آنها و اینکه روند مقابله جامعه جهانی با آنها به انعقاد معاهدات بین الملل منجر شده باشد، در این راستا، کنوانسیون های چهارگانه ژنو (1958) و حقوق دریاها (1982)، کنوانسیون سازمان ملل متحد برای مبارزه با قاچاق مواد مخدر و داروهای روان گردان (مصوب 20 دسامبر 1988)، به همراه سایر اسناد بین المللی، منطقه ای و دوجانبه مربوطه که همگی به مبارزه با جرائم بین المللی دریایی اختصاص دارند، در این تحقیق مورد بررسی قرار خواهند گرفت.
خلاصه ماشینی:
"این قطعنامه در پاراگراف 5، با تاکید بر افزایش و تقویت تواناییهای منطقهای با همکاری دفتر مقابله با جرم و مواد مخدر سازمان ملل متحد در اتخاذ ترتیبات و موافقتنامههایی راجع به کشتیرانی منطبق بر کنوانسیون حقوق دریاها 1982، به اجرای کنوانسیون مقابله با اعمال غیرقانونی علیه امنیت دریانوردی اشاره میکند، به عبارت دیگر، بند مذکور از قطعنامه 1851 به کنوانسیون 1988 به عنوان ابزاری اجرایی در مبارزه و مقابله با راهزنی در دریای آزاد و سرقت مسلحانه در دریا اشاره کرد، حال آن که کنوانسیون حقوق دریاها را همچون چهارچوبی قانونی تلقی میکند که تروریستی گروگان گرفتن کشتی ایتالیایی «آشیل لارو» در اکتبر 1985، به عنوان یکی از اولین اقدامات تروریستی در تاریخ دریانوردی موجبی برای انعقاد کنوانسیون 1988 گردید، اما این رویداد تنها یکی از مواردی بود که منجر به تعبیه این سازوکار به منظور تامین امنیت دریانوردی مرتبط دانسته شده، هر دو رسانههای جمعی و اظهارنظرهای دولتی در کنار یکدیگر به کار برده شوند."