چکیده:
هدف: هدف تحقيق بررسي اثر تمرين تركيبي هوازي-مقاومتي بر وزن چربي احشايي، اُمنتين-1 و مقاومت انسوليني در موش صحرايي اواركتومي شده بود.
روش شناسي: 50 سر موش صحرايي ماده سيزده هفته (ميانگين وزن 5±180گرم) به روش تصادفي و بر اساس همگن سازي وزن بدن در دو گروه شم (20=n) و اواركتومي (30=n) شامل زيرگروه هاي تمرين و اواركتومي (10=n) و دو گروه اواركتومي (كنترل؛20=n) قرار گرفتند. دو هفته پس از اواركتومي، براي اندازه گيري امنتين-1 و مقاومت انسوليني، نمونه خوني گروه هاي شم1و اواركتومي1جمع آوري و چربي احشايي استخراج و توزين شد. دو گروه ديگر حيوانات اواركتومي شده به صورت تصادفي در گروه هاي تمرين و اواركتومي2 قرار گرفتند. برنامه تمرين 8 هفته، 3 روز در هفته، سرعت 20 متر بر دقيقه، 60 دقيقه در روز، شيب 10 درجه و داراي وزنه 3% وزن بدن حيوان، متصل به دم، انجام شد. بعد از بيهوشي و گرفتن نمونه خوني، چربي احشايي برداشته و توزين شد. امنتين-1 با الايزا و مقاومت انسوليني با شاخص HOMA-IR اندازه گيري شد.
يافته ها: بين ميانگين وزن بدن گروه ها در شروع مطالعه اختلاف معني داري وجود نداشت. تغييرات چربي احشايي، امنتين-1 و مقاومت انسوليني، دو هفته پس از جراحي، در گروه اواركتومي در مقايسه با شم معني دار نبود. در پايان هشت هفته چربي احشايي، بدون كاهش وزن بدن، در گروه تمرين و اواركتومي نسبت به گروه اواركتومي 4/21% كمتر افزايش يافت؛ درحالي كه در گروه اواركتومي در مقايسه با شم 5/92% افزايش يافت (05/0>P). امنتين-1 گروه تمرين و اواركتومي در مقايسه با گروه هاي اواركتومي و شم، به ترتيب 5/56% و 6/51% افزايش يافت؛ درحالي كه در گروه اواركتومي در مقايسه با شم 1/3% كاهش يافت (05/0>P). مقاومت انسوليني در گروه تمرين و اواركتومي نسبت به گروه اواركتومي 7/74% كمتر افزايش يافت؛ درحالي كه در گروه اواركتومي نسبت به شم 7/193% افزايش يافت (05/0 >P)؛ مقاومت انسوليني گروه تمرين و اواركتومي در مقايسه با شم كاهش غيرمعني داري داشت.
نتيجه گيري: هشت هفته تمرين هوازي-مقاومتي چربي احشايي و مقاومت انسوليني را با افزايش امنتين-1 در موش صحرايي اواركتومي شده كاهش داد. لذا به نظر مي رسد، هشت هفته تمرين هوازي- مقاومتي با شدت Vo2max %85-70 براي كنترل وزن، كاهش چربي احشايي و مقاومت انسوليني با بهبود امنتين-1 در دوران يائسگي مناسب است.