چکیده:
ادبیات پایداری یا ادب مقاومت ، گونه ای از ادبیات سیاسیاجتماعی است که همراه با شرح و توصیف مقاومت های مردمی در برابر استبداد و تهاجم ، به مثابه عنصری کارامد به بیدارگری ، عدالت خواهی و ظلم ستیزی کلامی میپردازد. ضرورت بررسی و تحلیل ابعاد گوناگون این نوع ادبیات سبب گسترش پژوهش های این حوزه ، از اوان شکل گیری انقلاب اسلامی به بعد گردید، تا جاییکه سیر رو به رشد و صعودی این گروه از پژوهش ها به ایجاد گرایش تحصیلی جدیدی در رشته زبان و ادبیات فارسی با عنوان «ادبیات پایداری» منجر شد. در این مقاله با بررسی سیر پژوهش های حوزة ادب پایداری و شناسایی شباهت - های پژوهشی و سنجش میزان تطبیق تحقیقات و مطالعات انجام شده با نیازهای دانشگاهی، کوشش شده به این سوالات پاسخ داده شود که : چه رویکردهایی در پژوهش های حوزه ادب پایداری وجود دارد؟ این رویکردها تا چه اندازه پاسخگوی نیاز پژوهشی جامعه علمی بوده اند؟ و نهایتا نیازها، ضعف ها و کاستیهای پژوهشی این حوزه کدامند؟
خلاصه ماشینی:
ج ٤: ١٢٨) میتوان به عنوان اولین پژوهش های چاپی مستقل در این حوزه از مقالۀ «ادبیات انقلابی» (اشرف زاده ، ١٣٦١) کتاب «کتاب شناسی هنر و ادبیات انقلاب و جنگ » (راد، ١٣٦١) و پایان نامۀ «شعر جنگ (بررسی موضوعی)» (اکبری، ١٣٦٥) یاد کرد؛ همچنین اولین سمینار پیرامون ادب پایداری در سال ١٣٧٠ با عنوان «سمینار بررسی ادبیات انقلاب اسلامی» در دانشگاه تربیت مدرس برگزار گردید که ٤٦ مقالۀ پذیرفته شده در آن در مجموعه مقاله ای با همین عنوان به چاپ رسید؛ گفتنیاست «کنگرة ادبیات پایداری کرمان » که از سال ١٣٨٤ تا سال ١٣٩٠ در چهار دورة متوالی برگزار گردیده است ، از تخصصیترین و شاخص ترین گردهماییها در جهت بررسی و شناسایی ابعاد ادبیات پایداری است و «نشریۀ ادبیات پایداری» کرمان ، اولین نشریۀ تخصصی حوزة ادب پایداری میباشد که ٤ مجموعه مقاله منتشر شده از ادوار چهارگانۀ کنگرة ادبیات پایداری، با عنوان «نامۀ پایداری»، بعلاوة ٥ شمارة نشریۀ ادبیات پایداری (طی سال های ١٣٨٨ تا ١٣٩٠) نقش مهمی در گسترش و تعمیق پژوهش های این حوزة ادبی داشته اند.
پژوهش هایی مثل پایان نامۀ «نقد و تحلیل ادبیات انقلاب اسلامی از طلوع امام تا عروج امام بخش شعر» (اکبری، ١٣٧٠) و مقالۀ «نیم نگاهی به شعر مقاومت » (حجازی، ١٣٨٧) از این دسته از آثار است .