چکیده:
نظر به اهمیت سازگاری دانشجویان با محیط دانشگاه و تأثیر آن بر ماندگاری و موفقیت تحصیلی آنان در نظام آموزش عالی کشور، این پژوهش به بررسی میزان سازگاری دانشجویان با محیط دانشگاهی پرداخته است. پژوهش حاضر، توصیفی، از نوع پیمایشی است. جامعه آماری، شامل کلیه دانشجویان مشغول به تحصیل در یکی از واحدهای دانشگاهی استان مازندران میباشد. از میان جامعه مذکور، به روش تصادفی طبقهای بر حسب واحد دانشگاهی، 386 دانشجو به عنوان نمونه انتخاب شدند. دادهها از طریق پرسشنامه سازگاری دانشجویان با محیط دانشگاه (SACQ)، متشکل از چهارده مؤلفه در چهار بعد سازگاری آموزشی، سازگاری اجتماعی، سازگاری فردی- عاطفی، و دلبستگی دانشجویان به دانشگاه، جمعآوری شد. تحلیل دادهها با استفاده از آزمون تی تک نمونهای و تی گروههای مستقل انجام شد. یافتهها حاکی از آن بود که از بین مؤلفههای چهاردهگانه، بجز مؤلفه عملکرد که در حد متوسط قرار داشت و مؤلفه سازگاری روانی که دارای میانگینی کمتر از متوسط نظری بود؛ دوازده مؤلفه دیگر دارای میانگینی بالاتر از سطح میانگین نظری بودند. همچنین یافتهها حاکی از آن بود که میزان سازگاری دانشجویان با محیط دانشگاه بر اساس جنسیت دانشجویان تفاوت معناداری نداشت، ولی بر اساس علاقه به رشته تحصیلی و بر حسب نگرانی در مورد هزینههای زندگی دارای تفاوت معناداری بود. از نتایج این پژوهش میتوان نتیجه گرفت که بعضی از دانشجویان به راحتی از عهده چالشهای ناشی از ورود به دانشگاه برنمیآیند و لازم است تا با برنامهریزی صحیح، این دسته از دانشجویان شناسایی و با ارایه خدمات مشاورهای تخصصی و برنامههای مداخلهای آموزشی در رفع این مشکل به آنها یاری رساند.