چکیده:
گونه بَرودْار (بلوط ايراني) گونه درختي غالب جنگل هاي استان لرستان است، مردم اين منطقه از ديرباز از اين گونه در موارد گوناگون استفاده نموده اند. اين استفاده ها درگذر زمان منجر به ايجاد وابستگي و ارتباطي عميق بين مردمان اين منطقه و اين گونه جنگلي شده است. ارتباطي كه غالباً بر پايه تجربه بوده و تا اندازه زيادي كاربردي است و از گذشته تا به امروز پاسخگوي نيازهاي اين جوامع در اغلب جنبه هاي زندگي بوده است. اين پژوهش استفاده هاي ملموس امروزي مردم محلي از گونه بَرودْار را در روستاي چشمه علي از توابع دهستان كاكاشرف شهرستان خرم آباد در استان لرستان نشان داده است. روش پژوهش مردم نگاري بوده و از ابزارهاي مصاحبه ساختار نيافته، نيمه ساختاريافته و مشاهده مشاركتي استفاده شده است. همچنين براي اندازه گيري مقادير كمي در ارتباط با ابعاد برخي دست ساخته هاي چوبي از متر و نوار قطرسنج بهره گرفته شده است. جامعه تحقيق نيز عشاير و روستاييان ايل پاپي، طايفه مدهني و تيره عين شاه بوده كه معيشت آن ها از طريق دامداري و كشاورزي مي گذرد. نتايج به دست آمده از استفاده ها در 7 طبقه: غذايي، ساختماني، دارويي، صنايع دستي، دامداري، سوخت و كشاورزي دسته بندي شده است. در هر طبقه استفاده هاي گوناگوني وجود دارد كه از بذر، برگ و چوب درختان بلوط به دست مي آيند. تنوع و اهميت محصولات توليدي از ميوه بيشتر از چوب است. در برخي طبقات استفاده هاي امروزي نسبت به گذشته كاهش يافته است و در برخي طبقات چون دامداري و سوخت وابستگي و ارتباط با اين گونه بيشتر است.
خلاصه ماشینی:
"پس از کوچ عشایر در اواخر شهریور و اوایل مهرماه کولا یا به صورت کامل برچیده میشود یا قسمت هایی از آن باقی میماند، هنگامیکه کولا به طور کامل برچیده شود برگ های روی سقف آن به مصرف دام رسیده و مابقی چوب های آن به جز شاخه های باریک سقف ، جمع آوری شده و زیر تاج درختان و یا داخل تاج درختان قرار داده می شوند تا در سال آینده نیز مورداستفاده قرار گیرند، این کار چند دلیل دارد اول این که چوب ها کمتر در معرض بارش برف و باران قرار گیرند تا طول عمرشان بیشتر شود، و نیز در دید نباشند که توسط افراد غیر استفاده شوند.
Pei et al)؛ در حال حاضر در استان لرستان تأمین معیشت قشر کثیری از جمعیت روستایی و عشایری جنگل نشین از محل بهره برداری از منابع طبیعی است ؛ و از آن جایی که استفاده از جنگل و گیاهان ، تاریخی بسیار کهن دارد (عمادی و عباسی، ١٣٨٣: ١٦؛ عواطفی همت و شامخی، ١٣٨٥) و مردم برای بقای خود وابسته بدان هستند؛ نمی توان صرفا سیاست عدم بهره برداری از این منابع را اتخاذ کرد، بلکه باید با شناخت این ارتباط و تدوین دستورالعمل های واقع بینانه و علمی سعی گردد که تنظیم روابط استفاده کنندگان و منابع طبیعی تجدیدشونده به گونه ای سامان یابد که پایداری این منابع برای فرداهای این سرزمین نیز تضمین شده باشد."