چکیده:
مضامین خمریه و ساقی گری و باده نوشی در شعر فارسی تا پایان سدة پنجم هجری ، همان شراب انگوری
و می و می گساری در مفهوم واقعی و دنیوی آن است . با ورود تصوف و اصطلاحات مربوط بدان ، از قرن ششم به بعد این گونه مضامین در معانی دیگری به کار برده شده هر چند که شاعران سدهی ششم نیز گاهی در این شیوه اشعاری سروده اند .
پیدایش سبک تازه در سرودن اشعار خمریه در دورهی مغول با افول دولت سلجوقیان میسر گردید، علّت فوق
همان تغییر افکار و مقتضیات محیط و تحولات اجتناب ناپذیر به ویژه رواج صوفی گری و درهم آمیختن شعر و
عرفان است .
اشعار خمریه و ساقی نامه ها در دوران رواج سبک هندی بدون دگرگونی در طرز اندیشه ها، توصیفات و
مضامین عمومی شراب را به شعر کشانیدند و به پرداخت اندیشه های فلسفی همت گماشتند
خلاصه ماشینی:
ویژگی های سبکی و تحلیل محتوایی خمریه ها و ساقی نامه ها در شعر فارسی دکتر سیداحمد حسینی کازرونی استاد زبان و ادبیات فارسی ، دانشگاه آزاد اسلامی - بوشهر چکیده مضامین خمریه و ساقی گری و باده نوشی در شعر فارسی تا پایان سدة پنجم هجری ، همان شراب انگوری و می و می گساری در مفهوم واقعی و دنیوی آن است .
» (همان، ص ٣٨) در سال های پایانی سدة ششم هجری به علت انتقال شعر فارسی از شرق (خراسان ) به سوی فارس و عراق و آذربایجان ، تغییرات عمده ای از جهت شیوه های فکری و عقاید و اندیشه ها و روش های تازه و بدیع در شعر فارسی به وجود آمد که عمده ترین بدعت گزاران آن را می توان به شرح زیر نام برد: اثیرالدین اخسیکتی (از اکابر بلغا در اواخر سدة ششم هجری )، خاقانی شروانی (م ، ٥٩٥ که به گفته دکتر ذبیح الله صفا «در ترکیبات بدیع و تخیلات و تشبیهات و اوصاف نو از میان تمام شاعران نیمة دوم قرن ششم امتیازی خاصی داشته ، سبک وی بعد از او مدت ها در قصیده سرایان ایرانی مؤثر بوده است .
شعر فارسی در دوران مغول (سدة هفتم ) با دو شاعر بزرگ ایران یعنی سعدی و مولوی آغاز شده که هر دو ولادتشان پیش از مغول و در محیطی دور از متصرفات آنان بوده است .