چکیده:
تهاجم 33 روزه اسرائیل به لبنان در 12 ژوئیه 2006 (12 تیر 1385) با پیروزی رزمندگان مقاومت اسلامی حزبالله لبنان پایان یافت. این پیروزی معادلات داخلی لبنان، فلسطین اشغالی و جامعه نظامی و امنیتیمحور اسرائیل و همچنین معادلات منطقهای را دستخوش تغییر و تحولات جدید، جدی و بنیادین کرد. در این میان، جمهوری اسلامی ایران براساس روابط سیاسی و معنوی که از بدو شکلگیری حزبالله لبنان با این جنبش داشت، مصون از پیامدهای جنگ 33 روزه نماند. نوشتار حاضر درصدد است تا به تبیین جایگاه ایران در این جنگ بپردازد و تاثیر این جنگ را بر جایگاه منطقهای ایران مورد بررسی و سنجش قرار دهد.
خلاصه ماشینی:
"58 این امر فقط ضعف سیاسی اولمرت محسوب نمیشد که تنها وی مسئول و پاسخگوی تحقق نیافتن طرح مذکور باشد؛ اما آنچه در این میان نقش تضعیفکننده و تخریبی داشت به وجود آمدن تفکر عقبنشینی یکجانبه در اسرائیل بود که امنیت این کشور را به مخاطره میانداخت و سبب میشد نقاط ضعف آن برای دشمنان آشکار شود و نیز مناطقی را که دشمن مورد حملات موشکی قرار داده، تحت کنترل در آید.
نقش و جایگاه امریکا در اقدامات آتی اسرائیل اکنون اسرائیل بر سر دو راهی قرار گرفته و با توجه به اینکه اهداف آن در جنگ با حزبالله محقق نشده است، یا باید توازن نظامی خود را به منظور تحقق یک پیروزی قاطع تقویت کند یا اینکه با امضای قرارداد صلح با رهبران و دولتهای میانهرو عربی متحد شود.
4. آموزشهای نظامی رزمندگان حزبالله توسط نیروهای سپاه پاسداران به فرماندهی حاج احمد متوسلیان که شش روز پس از تجاور نظامی اسرائیل به لبنان در سال 1982 صورت گرفت، نقش مهمی در شکلگیری توان بالای نظامی حزبالله در عرصه معادلات نظامی و امنیتی داشت و موجب شد که حزبالله در سالهای بعد، خود در این زمینه ابتکار عمل را به Esther Pan, "Defining Victory: The Differing Goals of Israel and Hizballah", Back Grounder, August 2, 2006, http://www.
com/hasen/pages/Sh Art. jhtml?item No=753202: "Olmert: No Talks with Syria If It Continues to Back Terror Groups", Ha'aretz, August 21, 2006, Http:/www."