چکیده:
هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر هشت هفته تمرین هوازی بر فاکتور رشد اندوتلیال عروقی و دوپامین جسم مخطط در موش های پارکینسونی، پس از پیوند سلول های بنیادی مغز استخوان بود. بدین منظور، 35 موش صحرایی نر هفت هفته ای با وزن 300ـ250 گرم به صورت تصادفی به گروه های کنترل سالم، پارکینسونی کنترل، سلول درمانی، تمرین و سلول درمانی + تمرین تقسیم شدند. برای ایجاد مدل پارکینسونی، تخریب جسم مخطط با تزریق پنج میکروگرم محلول شش- هیدروکسی دوپامین به صورت استریوتاکسی صورت گرفت و برای تایید آن از آزمون چرخشی آپومورفین استفاده شد. علاوه براین، به منظور جداسازی سلول های بنیادی، از مغز استخوان ران و درشت نی موش های صحرایی نر شش تا هشت هفته ای استفاده شد که پس از کشت، حدود 105 سلول در دو میکرولیتر محیط از طریق کانال به داخل جسم مخطط گروه های دریافت کننده سلول تزریق شد. همچنین، تمرین شامل هشت هفته دویدن روی نوارگردان با سرعت 15 متر بر دقیقه در دو وهله 15 دقیقه ای و پنج روز در هفته بود. قابل ذکر است که فاکتور رشد اندوتلیال عروقی و دوپامین به روش الایزا اندازه گیری شد. یافته ها نشان می دهند که مقادیر فاکتور رشد اندوتلیال عروقی و دوپامین جسم مخطط در گروه تمرین، سلول و به ویژه تمرین + سلول، افزایش معناداری نسبت به گروه کنترل پارکینسون داشته است (0.05P≤). به طور کلی، نتایج پژوهش حاضر، اثر مثبت هشت هفته تمرین روی نوارگردان در موش های پارکینسونی پیوند شده با سلول های بنیادی مغز استخوان را مورد تایید قرار داد که می تواند به عنوان یک روش کمک کننده به درمان غیردارویی مورد توجه قرار گیرد.
خلاصه ماشینی:
علاوهبراین، در پژوهشی که بهمنظور بررسی رفتاری موشهای پارکینسونی پس از پیوند سلولهای بنیادی مغز استخوان به جسم مخطط انجام گرفته است، گزارش شده است که موشهای پارکینسونی در گروهی که سلولهای استرومایی مغز استخوان دریافت کرده بودند، نسبت به گروهی که تنها محیط کشت به جسم مخطط آنها تزریق شده بود، بهلحاظ رفتاری بهبود یافتهاند (3)؛ بنابراین، ازآنجاییکه سیستم عصبی مرکزی دارای ظرفیت بسیار محدودی برای بازسازی مجدد نورونهای صدمهدیدۀ خود دارد و نیز با توجه به اینکه سلولهای بنیادی، سلولهای اولیۀ غیرتمایزیافتهای هستند که دارای خاصیت خودتکثیری بوده و قابلیت تمایز و تبدیلشدن به انواع دیگر سلولهای بدن از جمله سلولهای دوپامینرژیک را دارند (16)، بهنظر میرسد پیوند این سلولها میتواند بهعنوان یکی از استراتژیهای درمانی جدید برای درمان بیماریهای نورودژنراتیو از جمله بیماری پارکینسون موردتوجه قرار گیرد.
با توجه به وجود عوارض جانبی گزارششدۀ ناشی از مصرف دارو جهت کنترل و درمان بیماری پارکینسون (17) و ازسویدیگر، آثار مثبت گزارششده درخصوص انجام تمرینات ورزشی (11،18) و استفاده از سلولهای بنیادی (3،14،19) بهطور جداگانه بهمنظور کاهش علائم این بیماری و نیز جلوگیری از ایجاد تومور ناشی از پیوند سلول (20)، این فرضیه مطرح میشود که انجام تمرین هوازی پس از پیوند سلولهای بنیادی مغز استخوان میتواند اثر تعاملی مضاعفی بر بهبود و کنترل بیماری پارکینسون داشته باشد؛ لذا پژوهش حاضر درصدد پاسخ به این سؤال است که آیا هشت هفته تمرین هوازی پس از پیوند سلول میتواند اثر معناداری بر سطوح فاکتور رشد اندوتلیال عروقی و دوپامین جسم مخطط موشهای مدل پارکینسون داشته باشد و بهعنوان یک راهکار غیردارویی جدید موردتوجه قرار گیرد یا خیر؟ روش پژوهش آزمودنیهای پژوهش، 35 سر موش صحرایي نر نژاد ويستار با سن هفت هفته و وزن 300ـ250 گرم بودند که از مركز انستيتو پاستور تهيه شدند.