چکیده:
جامعه پذیری جریان کنش متقابل اجتماعی است که از طریق آن مردم شخصیت خود را به دست می آورند و
شیوة زندگی جامعة خود را می آموزند. جامعه پذیری یک نقطة اتصال ضرو ری بین فرد و جامعه است ؛ نقطة اتصالی که حیاتی است و خود و جامعه بدون آن نمی تواند ادامه حیات دهد . جامعه پذیری فرد را به آموختن هنجارها، ارزش ها، زبان ها، مهارت ها، عقاید و الگوهای فکر و عمل که همگی برای زندگی اجتماعی ضروری هستند ، قادر می سازد. جامعه پذیری، جامعه را به بازسازی خود از لحاظ اجتماعی قادر می سازد و بدین ترتیب استمرار آن را از نسلی به نسل دیگر تضمین می کند. این مقاله که بر پایة مطالعه اکتشافی و کتابخانه ای به نگارش درآمده، ضمن بررسی روابط میان جامعه پذیری با آسیب ها و کجروی های اجتماعی ، به نقش ساز مان ها و نهادهای مسئول در جامعه پذیری افراد و کنش گران عرصه های اجتماعی و آموزشی و سازوکارهای لازم در کاهش نرخ جرایم و کجرو ی های اجتماعی می پردازد.
خلاصه ماشینی:
"است ، ولی در قلمرو کاری این عوامل و کارگزاران ، موانـع ، بازدارنـده و مـشکلاتی وجـود دارد که باعث شده فرایند جامعـه پـذیری بـه درسـتی طـرح ریـزی و اجـرا نـشود و ایـن ناکارآمدی و نقض فرایند جامعه پذیری ، زمینه را برای رشد جرایم و آسیب های اجتماعی فراهم می نماید.
جامعه پذیری و ابعاد آسیب شناسی اجتماعی آن غالبا وقتی که فرد نمی تواند خود را با هنجارهای اجتماعی انطباق دهد، دچار مشکل می شود که می تواند انواعی داشته باشد: الف ) کژسازگار: در این مرحلـه فـرد نمـی توانـد خـود را بـا هنجارهـای خـانوادگی و آموزشگاهی به حد کافی انطباق دهد، ولی هنجـاری شکـسته نمـی شـود؛ ماننـد تنبلـی ، دروغ گویی و غیره .
از لحاظ عینی ، جامعه پذیری فرایندی است که به موجب آن جامعه فرهنـگ خـود را از یک نسل به نسل بعدی انتقال می دهد و فرد را با شیوه های پذیرفتـه شـده و تأییـد شدة زندگی سازمان یافتة اجتماعی سازگار می کند بنابراین ، کارکرد جامعـه پـذیری ایـن است که استعدادها و انضباط هایی را که خـود بـه آنهـا نیـاز دارد، پـرورش دهـد؛ نظـام ارزش ها، آرمان ها و انتظارات زندگی جاری جامعـه ای خـاص را بـه خـود منتقـل کنـد و مخصوصا نقش های اجتماعی را که افراد باید ایفا کنند، آموزش دهد."