چکیده:
پیاده راهها یا مسیرهای پیاده برای تبدیل فضاهای سکونتگاهی به مکانهای امن و لذتبخش برای پیادهروی اختصاص دادهشدهاند. امروزه، در سیاستهای برنامهریزی شهری به دنبال تقویت محیطهای پیاده و از بین بردن موانعی هستیم که توانایی ما را برای پیادهروی آسان و ایمن، محدود میکند.
طی سده گذشته، ترکیبی از فنّاوریها و رفتارهای فرهنگی- اجتماعی نوین از یکسو و شیفتگی برنامهریزان در اتکا به حرکت سواره و پاسخگویی به نیازهای برآمده از آن، از سوی دیگر، موجب فراموشی فضاها و حرکت پیاده در شهرها شده و سفرهای درونشهری را متعدد و طولانی نمود. این روند، پیامدهای ناگوار اجتماعی-اقتصادی، زیستمحیطی و کالبدی عدیدهای را برای شهرها به بار آورده است. ازاینرو، از اواخر دهه 1960 بینش و عمل حرفهای برنامهریزان شهری پیشرو در جهت تهدید حرکت سواره و احیای مراکز شهری گسترشیافته است.
در این راستا، پژوهش حاضر، با اعمال مدل HQE²R به بررسی سطح پایداری محدوده میدان سپاه شهر ملایر واقع در قسمت شمال شرقی ملایر که یکی از مهمترین قطبهای تفریحی شهر محسوب میشود، پرداخته است. با توجه به اینکه یکی از راههای بالا بردن سطح پایداری (کیفیت محیطی، سرزندگی، مشارکت اجتماعی، هویت محله، تنوع و...) در واحد همسایگی، پیاده راه است، به بررسی امکان پیاده راهسازی این مرکز در جهت بازآفرینی آن مبادرت ورزیده است که با توجه به نتایج حاصله امکان پیاده راهسازی در چنین فضایی با ایجاد کارکردهای متنوع و زیاد میسر میشود ، درنتیجه ارتقا کیفیت محیطی و امنیت اجتماعی را برای شهروندان در پی دارد.
خلاصه ماشینی:
uk) بعد از شکل گیری مفهوم توسعۀ پایدار و همچنین روشن شدن نقش چشمگیر شهرهای جهان در دامن زدن به ناپایداری های فعلی به ویژه درزمینۀ انتشار گازهای گلخانه ای و تضییع منابع طبیعی و همچنین روشن شدن پیامدهای ناگوار وابستگی به خودرو ازجمله مصرف بیش تر زمین ، آسیب رساندن به کالبد شهر (٨٠-٢٤ :٢٠٠٠ ,Crawford)، تضعیف هم بستگی اجتماع ( ,Lintell &Appleyard ١٠١-٨٤ :١٩٧٢)، حذف گزینه های محلی و تخریب خدمات محلی و آلودگی هوا به تدریج انگاره ها و سیاست های نوین برنامه ریزی شهری شکل گرفتند که با تأکید بر پایداری خواهان تحدید حرکت سواره و افزایش گزینه های حمل ونقل پایدارتر به عنوان اولویتی بین المللی بودند، اهم این انگاره ها عبارت اند از: نظریه توسعۀ پایدار شهری: پایداری ، عدالت سازواری بسط یافته به آینده ، سفری بااحتیاط و بدون پایان ، تلاشی مداوم برای پیشرفت همزمان و هماهنگ اهداف زیست محیطی ، اقتصادی و اجتماعی - فرهنگی است .
پیاده راه سازی یکی از سیاست های محدودیت ترافیک است که به دنبال کاهش اثرات زیان بار زیست محیطی درنتیجۀ خودرو-محوری ، افزایش ایمنی افراد پیاده ، پس گرفتن فضاها برای فعالیت های پیاده و بدون ترافیک و اساسا بهبود محیط شهری به عنوان مکانی برای زندگی است (١٩٧٧,Longo &Brambilla ).