چکیده:
توسعه ورزش و تربیت بدنی به سبب تاثیر مثبت بر تامین سلامت جسمی و روحی، گذران سالم اوقات فراغـت و آثار شگرف آن در ابعاد مختلف اجتماعی، اقتصادی، سیاسی، فرهنگی، مـیتوانـد بـه عنـوان یکـی از اصـلیتـرین ابزارهای توجه به انسان به عنوان محور توسعه پایدار قلمداد شود. هدف این پژوهش ، ارزیابی مولفـه هـای اصـلی ورزش های بومی و محلی به منظور بهره برداری در توسعه پایدار روستایی است . در این مطالعه با رویکرد کیفـی و از لحاظ پارادایم با رهیافت طبیعت گرایانه ، بازیها و ورزش هـای بـومی و محلـی شهرسـتان کرمانشـاه بـه عنـوان مستندات تحقیق تحلیل شده است . جمـع آوری داده هـای مـورد نیـاز از طریـق برگـزاری مصـاحبه هـای عمیـق و نیمه ساختارمند، مصاحبه های انفرادی و تشکیل گروه های متمرکز، مشاهدة مستقیم و روش های تکمیلی مانند تهیـه عکس و فیلم صورت گرفت . بر اساس یافته های پژوهش ، بازیهای بومی و محلـی شهرسـتان کرمانشـاه در ابعـاد مختلف ، مجموعه جالب توجهی از فعالیت ها را در خود جای داده اند، به نحوی که برنامه ریـزی در جهـت احیـا و ترویج این بازیها می توانند پاسخگوی طیف وسیعی از اهداف توسـعه روسـتایی باشـد، چـرا کـه عجـین کـردن فعالیت های ورزشی- تفریحی به ویژه بازیهای بومی و محلی با برنامه هـای توسـعه روسـتایی، بـا تـامین نیـروی انسانی سالم و فعال ، ارتقای سرمایه اجتماعی، افزایش مشـارکت روسـتاییان ، بهبـود همبسـتگی اجتمـاعی، حفـظ ارزش ها و باورهای محلی و نیز غنیسازی اوقات فراغت روستاییان و کاهش آسیب ها و ناهنجاریهای اجتمـاعی، به شکل گیری جامعه ای پویا و بانشاط همراه با بهبود بـازده و بهـره وری و ارتقـای کمـی و کیفـی سـطح زنـدگی روستاییان منجر خواهد شد.
خلاصه ماشینی:
"اگر چه در طی سال های اخیر بودجۀ اندکی به منظور ایجاد فضای ورزش و تربیت بدنی در روستاها اختصاص داده شده است ، اما اغلب هزینه ها صرف ساخت ورزشگاه ها و باشگاه های ورزشی شده اند که به تنهایی نتوانسته موفقیت لازم را کسب کند و تأثیری جز هدر رفتن بودجۀ اندک نواحی روستایی نداشته است ، زیرا ورزش هایی که به تازگی به وجود میآیند یا هزینه برند و اقشار متوسط و ضعیف جامعه قادر به انجام آنها نیستند، یا فقط در نواحی خاصی قابل اجرا هستند و یا به صورت یک موج کوتاه مدت پس از زمان کوتاهی از بین میروند، به همین دلیل برای عمومیت بخشیدن و همگانی کردن ورزش در جامعه باید روش های سهل و عملی که در کوتاه مدت بتواند نتیجه بخش باشد، بررسی، پیش بینی و برنامه ریزی شوند و این ممکن نیست مگر با پرداختن به فرهنگ و سنن و آداب و رسوم مردم جامعه و علایق و سلیقه های ذاتی آن ها و فعالیت های مورد توجه هر منطقه و ایل و تباری که مردم در آن جوامع به آن ها میپرداخته و هنوز هم در بخش هایی از کشور به آن میپردازند (حسن پور، ١٣٨٧: ١)."