چکیده:
هدف از پژوهش حاضر بررسی تغییرات اجرای حرکت پویا بهدنبال توالیای از اعمال پیشآمادگی متفاوت بود. دوازده آزمودنی زن سالم، فعال و غیرورزشکار (سن: 1±16سال، قد: 34/6±162 سانتیمتر، وزن: 21/9±60 کیلوگرم) داوطلبانه انتخاب شدند. آزمودنیها در دو پروتکل پیشآمادگی به فاصله یک هفته شرکت کردند. پروتکل اول شامل اجرای 5 تکرار با 50 درصد و 2 تکرار با 75 درصد یک تکرار بیشینه حرکت اسکات و پروتکل دوم شامل اجرای 5 تکرار با 60 درصد و 2 تکرار با 90 درصد یک تکرار بیشینه جهت پیشآمادگی بود. آزمودنیها آزمونهای سارجنت و بوسکو 5، 15، 30 و 60 ثانیهای را انجام دادند. نتایج نشان داد پروتکل دوم در هر پنج آزمون تغییرات بیشتر و معناداری نسبت به پروتکل اول ایجاد کرد (01/0P<). درصد تغییرات یا اختلاف بین دو گروه بهترتیب در آزمون سارجنت (05/19)، پرش بوسکو 5 ثانیهای (20/15)، 15 ثانیهای (58/14)، 30 ثانیهای (37/11) و 60 ثانیهای (06/11) کمتر بود. بهطور کلی میتوان نتیجه گرفت احتمالا در اجرای پروتکلهای پیشآمادگی هرچه شدت بیشتر باشد، اجرای پویای پیایند بهتر خواهد بود و بهنظر میرسد اثر پروتکلهای پیشآمادگی با گذشت زمان کاهش مییابد.
خلاصه ماشینی:
"داده های توصیفی در دو پیش آمادگی (میانگین ± انحراف معیار)، سطح معناداری و درصد تغییرات متغیر پروتکل ١ پروتکل ٢ سطح معناداری درصد تغییرات قدرت (RM١) 7/48 plt;0/001 68/25±9/49 63/50±8/16 (کیلوگرم ) پرش عمودی 19/05 plt;0/001 31/74±5/10 26/65±4/06 (سانتی متر) بوسکو ٥ ثانیه ای (وات ) 20/46±3/36 15/20 plt;0/001 23/57±3/13 بوسکو ١٥ ثانیه ای 14/58 plt;0/011 22/40±2/72 19/55±2/97 (وات ) بوسکو ٣٠ ثانیه ای 11/37 plt;0/001 22/73±2/59 20/41±2/51 (وات ) بوسکو ٦٠ ثانیه ای (وات ) 15/01±2/37 11/06 plt;0/002 16/67±2/42 بحث در پژوهش حاضر این فرضیه که تأثیرات دو پیش آمادگی با ٧٥ و ٩٠ درصد یک تکرار بیشینه بر توان عضلانی متفاوت است ، آزمون شد.
در مطالعۀ حاضر دو پروتکل پیش آمادگی را بدون گروه کنترل (گروهی که پروتکل پیش آمادگی با صفر درصد حداکثر انقباض ارادی انجام دهد) داشتیم و تنها با مقایسۀ دو گروه متوجه می شویم که پروتکل با ٩٠ درصد یک تکرار بیشینه تأثیر بیشتری بر اجرای پی آیند داشته است و احتمالا هر دو پروتکل موجب خستگی و در نتیجه اختلال در اجرا نشده اند، زیرا نشان داده شده که انقباض های ارادی که کمتر از ٧٥ درصد حداکثر انقباض ارادی هستند، پتانسیل سازی کم یا هیچ پتانسیل سازی ایجاد نمی کند.
پتانسیل سازی پس از فعال سازی پدیده ای است که تنها در تارهای تندانقباض عضله (٤) یا در هر دو نوع تار وجود دارد، اما در تارهای تندانقباض نسبت به کندانقباض متداول تر است (١٠، ٩)، زیرا این تارها فسفوریلاسیون بیشتر زنجیره های سبک تنظیمی میوزین را در پاسخ به آمادگی انقباضی قبلی نشان می دهند (٩) و اثر عمدة آن افزایش نیرو در سطوح فعال سازی زیربیشینه برای یک دورة کوتاه زمانی به دنبال فعال سازی پیشین عضله است (٤)."