چکیده:
امروزه همگرایی منطقه ای باتوجه به عامل جغرافیا مورد توجه اکثریت کشورهای جهان قرار گرفته است. با توجه به طرح موضوع جهانی شدن اقتصاد و ضرورت همگرایی بیشتر سیاسی و اقتصادی بین کشورهای یک منطقه جغرافیایی، کمترکشوری را در دنیا می توان یافت که برای توسعه خود به همگرایی منطقه ای توجه نداشته باشد . کشورها اگر در یک گروه منطقه ای قرار گیرند بهتر می توانند منافع منطقه و کشورهای خود را تامین کند و ضعف ها و نقصان های خود را برطرف نمایند . منطقه گرایی در حوزه جغرافیایی اروپا، الگوی نسبتا موفقی را به جهانیان ارائه نمود که به دنبال آن مناطق دیگر کره خاکی از این الگو پیروی کردند. نفتا در آمریکای شمالی ، مرکوسور در آمریکای لاتین، آسه آن در جنوب شرق آسیا، سارک در جنوب آسیا و چندین سازمان منطقه ای دیگر همه نشان از علاقه کشورهای یک منطقه برای همگرایی بیشتر دارد . هر چند در منطقه ای که کشور ما قرار گرفته سازمانی به نام اکو تشکیل شده است ولی از آنجایی که اشتراکات لازم برای یک همگرایی منطقه ای فعلا در بین اعضا وجود ندارد، در طول بیش از یک دهه فعالیت موفقیتی برای این سازمان به دست نیامده است. با توجه به تحولات یکی دو سال اخیر در منطقه خلیج فارس و اشتراکاتی که بین کشورهای این منطقه به ویژه در زمینه انرژی وجود دارد به نظر می رسد به دور از تنش های گذشته، می بایستی در جهت هر چه بیشتری همگرایی سیاسی و اقتصادی قدم های مثبتی برداشت تا به توان با همکاری با دیگر مناطق دنیا و سازمان های بین المللی مثل سازمان تجارت جهانی به اهداف مورد نظر
دست یافت.
خلاصه ماشینی:
"با توجه به تحولات یکی دو سال اخیر در منطقه خلیج فارس و اشتراکاتی که بین کشورهای این منطقه به ویژه در زمینه انرژی وجود دارد به نظر می رسد به دور از تنش های گذشته ، می بایستی در جهت هر چه بیشتری همگرایی سیاسی و اقتصادی قدم های مثبتی برداشـت تا به توان با همکاری با دیگر مناطق دنیا و سازمان های بین المللی مثل سازمان تجارت جهانی به اهداف مورد نـظـر دست یافت .
جمهوری اسلامی ایران و منطقه گرایی : با توجه به مراتب فوق الذکر کشور ما برای دستیابی به بخش متناسبی از این روند ناگزیر است به رغم وجود پاره ای از مسائل و مشکلات و اختلاف نظرها با کشورهای همسایه و همجوار خود، همکاری در چارچوب یک سازمان منطقه ای را با کشورهایی که از یک وحدت جغرافیایی ، فرهنگی ، و از توازن اقتصادی برخوردارند، بپذیرد تا بتوانند ضمن توسعه تجارت درون منطقه ای ، قدرت چانه زنی در به دست آوردن امتیازات خـاص در رویارویی با دیگر مناطق و سازمان ها را تقویت نمایند و از تاثیرپذیری صرف و آثار زیانبار جهانی شدن مصـون بمانند ضمن این که از آثار مثبت آن بهره مند شوند.
این بدان معنی نیست که اگر ٨ کشور حوزٔە خلیج فارس یک پـیـمـان منطقه ای برای همگرایی اقتصادی و سیاسی به امضاء رسانند دیگر کشورهای منطقه نمی توانند وارد این پیمان شوند بلکه همچون روندی که در اتحادیه اروپا طی می شود، کشورهای دیگر لازم است شـرایـط لازم بـرای عضویت را ابتدا به دست آورده و سپس به عضویت درآیند."