چکیده:
مقاله حاضر با هدف شناخت برنامه های کنترل و کاهش پدیده اجتماعی بیکاری، در برنامهه سوم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی و همچنین جایگاه حرفه مددکاری اجتماعی در تامین رفاه اجتماعی تدوین شده است. کنترل و کاهش مسائل اجتماعی، نیازمند شناخت همه جانبه آن است. در این رهگذر ارائه هر راهکاری برای رفع مساله اجتماعی، بایستی مبتنی بر همان شناخت باشد. با این استدلال در مقاله حاضر سعی شده است، نخست به مرور مفاهیم مرتبط با بیکاری در ایران پرداخته شود، تا تصویری روشن از این مساله اجتماعی به دست آید. روش مطالعه، اسنادی و کتابخانه ای و در ارتباط با وضیعت بیکاری و در زمان اجرای برنامه سوم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی صورت گرفته است. سپس کوشش شده با مراجعه به این مطالعات و آگاهی از چگونگی تغییرات نرخ بیکاری، به بررسی عملکرد برنامه های برون رفت از بیکاری در ایران در برنامه سوم، پرداخته شود، تا بتوان با استفاده از نظریه های مطرح شده در ارتباط با بیکاری بر کاستی های برنامه ها و سیاست های اجتماعی مبارزه با بیکاری، تمرکز نمود. نتایج حاکی از آن است که برنامه های کاهش و رفع بیکاری در ایران به دلیل نبود شناخت کافی از وضعیت و واقعیت کار و بیکاری، چندان توفیقی به دست نیاورده اند.
خلاصه ماشینی:
"به راستی نقص برنامه های ایران در کاهش بیکاری کجاست ؟ هدف های کلی برنامه سوم توسعه ٨٣-٧٩ این برنامه چالش های اساسی کشور در سال های آتی، نظیر جوانی جمعیت ، افزایش سطح مشارکت اجتماعی، اهتمام به امر اشتغال و فراهم آوردن رشد اقتصادی مورد نیاز برای کاستن از نرخ بیکاری فعلی، توسعه منابع انسانی و فناوری و بهره مندی از امکانات کشور و مزیت های متعدد آنرا مورد توجه قرار داده است و سرفصل های برنامه توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی سوم شامل موارد زیر است : 1.
برنامه های جهان در کاهش بیکاری ضرورت توسعۀ مشاغل خانگی هنجارهای اجتماعی در بخش هایی از جامعه به گونه ای است که بعضی از زنان تمایل زیادی در مشارکت کار بیرون از خانه را ندارند و با توجه به اینکه حدود نیمی از جمعیت هر کشور را زنان تشکیل می دهند، عدم استفاده از این گروه در اقتصاد کشور موجب زیان های زیادی می شود.
پیشنهادات اصلاح سیاست های اقتصادی با محور قرار دادن مسئله بیکاری و ابعاد آن در کشور با استفاده از نبوغ کارشناسان علوم اجتماعی، بازنگری همه جانبه مجموعه قوانین ناظر بر روابط کار و تولید، ایجاد پایگاه اطلاعاتی مناسب در جهت شناخت ابعاد و ساختار بیکار کشور، افزایش بهره وری نیروی کار از قبیل ایجاد ارتباط بین نظام آموزش و بازار کار با بالا بردن سطح کیفی نیروی کار، جایگزینی نیروی متخصص و به روز کردن دانش مدیران و اصلاح شیوه ی انتصاب و ارزیابی آنها، افزایش تولید، مهمترین راهکار برای مهار بیکاری در کشور است ."