چکیده:
در این مقاله زمینه های شکل گیری «گفتمان اصلاح طلبی » و نظام معنـایی آن در خلال سال های ١٣٧٦-١٣٨٤ مطـرح و علـل ظهـور و افـول آن از منظرهای گوناگون تحلیل می گردد. بر اسـاس روش تحلیلـی - اسـنادی ، یافته های این تحقیق بیانگر آن است که در گفتمان اصـلاحات ، بـه رغـم بعضی از دستاوردهای مثبت در عرصه مشـارکت سیاسـی ، بـا نگـرش افراطـی و تـک سـویه ، بـه توسـعه سیاسـی توجـه گردیـد و از مسـائل اقتصادی، معیشتی، عدالت وارزش ها غفلت شد، در نتیجه بر اثر افـراط گرایی سیاسی و مجادلات بی پایـان جنـاحی، کشـور بـه بـی ثبـاتی هـا و ناآرامیهای فراوان دچـار شـد ودر فضـایی آکنـده از سیاسـت زدگـی ، نهادینه سازی توسعه و مشارکت سیاسی و تعمیق مردم سالاری دینـی به نحو نیکو و متناسب با آرمان های انقلاب اسلامی محقق نگردید.
خلاصه ماشینی:
"بشیریه خصوصیات جنبش ضـد اصـلاح را ایـدئولوژیک ، قائـل بـه تقـدیس جنگ ، نزاع و خشونت ، ستیزه ورزی بـادموکراسـی ، جامعـه مـدنی و لیبرالیسـم ، مخـالف بـا تحول در ساختار دولـت ایـدئولوژیک -کاریزماتیـک ، تقبـیح اصـلاحات ، جامعـه مـدنی و جریان اصلاحات به نام «تکرار مشروطیت »،وفراقانونی داشتن ایدئولوژی ، دانسته و در ادامه تشریح این خصوصیت ها، واکنش های ضد اصلاحی را چنین بیان کرده است : «کوشـش در جهت تحکـیم و تقویـت دولـت ایـدئولوژیک و ایـدئولوژی اولیـه انقـلاب و جلـوگیری از هرگونه تجدیدنظری در آن ، مخالفت با هرگونه پلورالیسم و قرائت های گونـاگون از سـنت و مذهب ،پاسداری از گروه های حاکمـه سـنتی و محافظـه کـار بـه عنـوان پاسـداران اصـلی انقلاب ؛مخالفت با گسترش مشارکت سیاسی خارج از چهـارچوب ایـدئولوژیک ، حمایـت از خصلت توده ای جامعه به منظور تأمین امکان بسیج سیاسـی ، تکیـه بـر گـروه هـای نفـوذو فشـار بـه عنـوان اهـرم هـای اصـلی فعالیـت و مشـارکت در سیاسـت ؛حمایت از مشـروعیت تئوکراتیک و کاریزماتیک در مقابل دموکراسی و پارلمانتاریسم ، تکیه بر رسانه های رسـمی و ایدئولوژیک برای جامعه پذیری سیاسی در جهت ایدئولوژی سنتی ؛برداشت ایدئولوژیک از کارویژه های اصلی دولت (به این معنی که شأن نزول اصلی حکومـت اسـلامی کـارایی و کارآمدی نیست بلکه «اسلامیت »آن اسـت )؛حمایـت از حصـرو انسـداد فرهنگـی و سیاسـی نظام ، هم در مقابل فرایندهاو فشارهای ناشی از دموکراتیزاسیون در داخـل و هـم در مقابـل فشارهای ناشی از روند جهانی شدن از خارج ؛ قانون گریـزی و خشـونت گرایـی و مقابلـه بـا آزادی های مدنی و سیاسی به ویژه آزادی مطبوعات و رسانه ها»(بشیریه ، ١٣٨١: ١٨٠-١٩٠)."