چکیده:
سلفیهای مصر، قبل از انقلاب، به مشارکت سیاسی اعتقادی نداشتند و آن را حرام میدانستند؛ اما پس از انقلاب، رویکردشان به مقوله مشارکت سیاسی تغییر کرده و برای نیل به منافع شخصی و گروهی به بسیج منابع روی آوردهاند. ریشه سلفیگری در مصر به اوایل قرن بیستم بازمیگردد؛ این جریان تنها پس از انقلاب 25 ژانویه 2011 دست به بسیج نیروها زد و با سازماندهی خود و استفاده از فرصتهای بهوجودآمده، در صحنه سیاسی حضوری فعال پیدا کرد. این موضوع باعث بروز کنشهای جمعی سلفیها شده است. نوشتار حاضر از منظر جامعهشناسی سیاسی و با الهام از نظریه بسیج منابع چارلز تیلی و رهیافت اقدام جمعی وبر و براساس روش توصیفیتحلیلی، تلاش میکند به دو پرسش اصلی پاسخ گوید: ۱. دلایل تغییر رویکرد سلفیها به مقوله سیاست، پس از انقلاب مصر، چیست؟ ۲. کنشهای جمعی سلفیها پس از انقلاب چگونه بوده است؟ مهمترین یافته تحقیق آن است که تغییر رویکرد ایدئولوژیکی، عامل خارجی (عربستان)، نگرانی از قدرتیابی سایر بازیگران سیاسی و درنهایت، ازبینرفتن فضای سرکوب و حاکمشدن تساهل و تسهیل در دوران پسامبارک، باعث کنشگری سیاسی سلفیها شد. این کنشگری هرچند گاهی انفعالی و تدافعی بود، گاهی نیز در برخورد با مخالفان حالت تهاجمی به خود گرفت.
Salafism’s root in Egypt dates back to the early 21st century. Before the revolution، salafists didn’t believe in political participation and regarded it as prohibited، but their approach changed after the revolution. This movement just after the Egypt''s January 25 revolution in 2011، mobilized resources to gain individual and group interests and emerged as a powerful actor in a political scene by organizing themselves and using available opportunities. These have led to appear Salafists’ collective actions. From the perspective of political sociology، this article، based on a descriptive-analytical method، inspired of Charles Tilly’s resource mobilization theory and Weber’s collective action approach، tries to answer these two main questions: What are the reasons of change in the Salafists’ political approach after the Egypt revolution? How have been the collective actions of Salafists since the revolution? The main finding of the study is that the change of ideological approach، external factor (Saudi Arabia)، concern of other political actors’ power، and ultimately the removal of suppression atmosphere and the prevailing of tolerance and facilitate in the post-Mobarak era caused Salafists’ political activism.However، in some cases، this activism in dealing with the opposition took passive and defensive، somtimes aggressive mood.