چکیده:
یکی از مهمترین پیامدهای روند شهرنشینی را می توان نارسایی در زیر ساخت های شهری برای ساکنان شهرها و مهاجرین دارد همچنین به وجود آمدن بافت های نامنظم و مسئله دار به دنبال آن معضلات متعدد کالبدی، اجتماعی و فرهنگی و... ذکر نمود. شهرنشینی شتابان و بی رویه و رشد و گسترش ناموزون شهری، رکود و فرسودگی بافت در شهرهای ایران، در چند دهه اخیر نیز چنان ابعاد گسترده ای به خود گرفته که هویت و حیات مدنی فضاهای شهری را بعنوان مکانی برای رشد و توسعه زیر سوال برده و اگر از هم اکنون سیاست ها و برنامه های مناسب برای حل این مشکل اندیشیده نشود، بی شک آنچه امروزه آن را مشکل می خوانیم فردا یک فاجعه خواهد شد.
در بین تحولات عظیم شهری، مسئله ای که امروزه بیش از هر زمان دیگر مطرح می شود، فرسودگی بافت های داخلی شهرهاست. فرسودگی یکی از مهمترین مسائل شهری است که باعث نابسامانی، عدم تعادل، عدم تناسب و بی قوارگی آن می باشد. امروزه یکی از مهمترین مباحث مجامع علمی برنامه ریزان، شهر سازان، معماران شهری در سراسر دنیا تبدیل شده است. شهر اهواز مرکز استان خوزستان می باشد که در سال 1394 دارای 1112021 نفر جمعیت و دارای وسعتی حدود 212 کیلومتر مربع می باشد که از مساحت مذکور وسعتی معادل 1417/9 هکتار را بافت فرسوده تشکیل می دهد. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی، اسنادی و علی است و جمع آوری داده ها به صورت کتابخانه ای و میدانی و تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS صورت گرفته است. نتایج این پژوهش نشان می دهد که در منطقه مورد بررسی مشکلات کالبدی، ناهنجاری های اجتماعی، پایین بودن درآمد ساکنین و عدم توانایی ساکنین در امر ساماندهی باعث شده که این بافت روز به روز بر مشکلاتش افزوده شود، لذا ارائه راه حل مناسب برای این بافت ها امری ضروری است.