چکیده:
«شهرتطلبی» یکی از اصلیترین انگیزشهایی است که امروزه عموم مردم را به انجام کارهای بزرگ وامیدارد. قهرمان شدن نمایانگر انگیزه شهرتطلبی است که اگر از انسان ستانده شود، گویا محرک دیگری برای انجام امور خود ندارد. تب شهرتطلبی، بهنوعی همه جوامع را فراگرفته است، بهگونهای که داوری درباره آن را با مشکل مواجه ساخته و مصادیق ناپسند، جای خود را به مصادیق پسندیده داده است. پژوهش حاضر، دیدگاههای اخلاقپژوهان مسلمان را درباره شهرتطلبی بیان میکند و پرسشهای مطرح دراینباره را پاسخ میگوید. این مقاله، ارزشگذاری شهرتطلبی و تفکیک مصادیق مجاز از ناپسند و مذموم، و نیز موارد فاقد داوری را یادآور میشود، سپس به بررسی منشا و انگیزهها، عوارض منفی و راههای درمان شهرتطلبی، میپردازد.
Fame-seeking is regarded as one of the most basic emotions for all people to do important measures. As an instance, becoming a hero is based upon fame-seeking emotion that given human`s lack of it, there would be no any other motive for doing action. This emotin has included all societies to such an extent that good cases have been replaced by bad cases and make any judging in the field difficult. The paper studies Muslim scholars` views in the field and answers questions pertaining to it. It describes the way for judging fame-seeking, separates good cases from bad ones and refers to some cases not able to be judged.
خلاصه ماشینی:
5. شهرتخواهی به قصد محبوبیت در میان مردم به اینکه کار و هنر و ثروت و کمال خود را وسیله رسیدن به شهرت قرار دهد تا به محبوبیت در میان مردم برسد و مردم از وی تعریف و تمجید کنند، نیز اگر به برتری بر دیگران و یا احساس خودبزرگ بینی منجر شود، باز مذموم است، حتی اگر عبادت و عمل خیری را انجام دهد، و چنین قصدی داشته باشد، شهرتخواهی او ناپسند است.
مثلا اگر به جهت شهرت، مقصود وی رسیدن جامعه به سعادت و کمال دنیوی و اخروی باشد، امری مذموم به حساب نمیآید، چنانچه انبیا^ تلاش داشتند بهعنوان وظیفة بلاغ، خود را به مردم معرفی کنند و بشناسانند (فیض کاشانی، 1376: 6 / 112) و مبلغانی را برای معرفی خود و آیین خود به سراسر حوزه پیامبری خود ارسال کنند و گاه از طریق نامه و شیوههای دیگر برای معرفی خود بهره میبردند، چنانچه پیامبر خاتم از سوی خداوند نام خود را در اذان و اقامه نماز قرارداد و معلوم است که غرض حضرت از آوازه، نیاز بشریت به شناخت آن حضرت در طول زمانها است، نه نیاز آن حضرت به شهرت میان مردم؛ چراکه پیامبران با شناخت خداوند و قرب نزد او و مخاطب به خطاب «عسیٰ أن یبعثک ربک مقاما محمودا؛ باشد که پروردگارت تو را به مقامی پسندیده برانگیزد.