چکیده:
قرآن کریم ازیکسو حواریون را انصارالله و دارای ایمان بالا معرفی کرده و از سوی دیگر، از ظاهر برخی آیات تردید در ایمان حواریون استشمام میشود. هدف از این پژوهش تبیین دیدگاه قرآن درباره حواریون است که با روش تحلیلی و با استفاده از تفاسیر معتبر، بهویژه تفسیر المیزان به این مهم پرداخته است. قرآن به ایمان بالای حواریون و یاری دین خدا از سوی آنان اشاره کرده است. اما آنچه مفسران را به تفکر واداشته تبیین و تفسیر چهار آیهای است که در سورة «مائده» به درخواست حواریون بر نزول مائده پرداخته که نوع درخواست حواریون باعث ایجاد سوالات مهمی درباره جایگاه حواریون شده است. وجه جمع این آیات با آیات دیگر مربوط به حواریون این است که اصل درخواست مائده مورد سرزنش نبوده، بلکه کیفیت پرسش و خصوصیت الفاظ بهکاررفته در آن مورد نقد واقع شده که حضرت عیسی علیه السلام نیز با تصحیح الفاظ آنان، همان را از خداوند درخواست کرده و پروردگار متعال نیز درخواست آنان را اجابت کرد.
On the one hand, the Holy Qur'an describes the disciples of Jesus (a.s.) as believers and helpers of God, and on the other hand, the appearance of some other verses shows that they did not have strong faith. Using an analytical and deskresearch method and focusing on valid interpretations, especially al-Mizan exegesis, this study has examined the Qur'an's view on the apostles of Jesus Christ (a.s.). Among the verses of the Qur'an, the four verses of Chapter al-Ma'idah (No. 5) regarding the apostles' request for a heavenly food have raised important questions among the commentators on the status of the apostles. The results show that the request for a heavenly food itself was not blamed, but only the quality of the question and its words were criticized by Jesus (a.s.), who corrected the mentioned words and asked God to send them a heavenly food.
خلاصه ماشینی:
وجه جمع این آیات با آیات دیگر مربوط به حواریون این است که اصل درخواست مائده مورد سرزنش نبوده، بلکه کیفیت پرسش و خصوصیت الفاظ بهکاررفته در آن مورد نقد واقع شده که حضرت عیسی( نیز با تصحیح الفاظ آنان، همان را از خداوند درخواست کرده و پروردگار متعال نیز درخواست آنان را اجابت کرد.
طلب ياری دين خدا توسط عيسی مسيح و اجابت حواريون ابتدا در آیه ۵۲ از سورة «آلعمران» بیان میکند که وقتی حضرت عیسی( از ایمان عدهای از بنیاسرائیل ناامید شد و از سوی آنان احساس کفر کرد و دانست که همه ایمان نخواهند آورد، به منظور تعیین مرکزی برای دین و تبلیغ آن، ندای یاری در راه خدا سر داد که گروهی به نام «حواریون» به دعوت عیسی مسیح( لبیک گفته و خود را اینگونه معرفی کردند که ما یاریکنندگان خداییم، به خدا ایمان آوردیم و تو گواه باش که ما تسلیم شدگان در برابر اوییم، و دست به دعا برداشته گفتند که پروردگارا ما به آنچه نازل کردی ایمان آوردیم و از فرستاده تو تبعیت کردیم پس ما را در زمرة گواهان بنویس: «فَلَمَّا أَحَسَّ عِیسی مِنهْمُ الْکفْرَ قَالَ مَنْ أَنصَارِی إِلی اللَّهِ قَالَ الْحَوَارِیونَ نحَنُ أَنصَارُ اللَّهِ ءَامَنَّا بِاللَّهِ وَ اشْهَدْ بِأَنَّا مُسْلِمُونَ، رَبَّنَا ءَامَنَّا بِمَا أَنزَلْتَ وَ اتَّبَعْنَا الرَّسُولَ فَاکتُبْنَا مَعَ الشَّاهِدِینَ» (آلعمران: ۵۲ـ۵۳).
بنابراین در تمام این چهار آیه سخن از ایمان بالای حواریون به خدا، پیامبر و کتاب آسمانی و نیز صداقت آنان در یاری دین خدا و تسلیم محض بودن در برابر پروردگار است.