خلاصه ماشینی:
امیرالمؤمنین(علیه السلام) نیز نه تنها از این قاعده مستثنی نبود؛ بلکه به خاطر عهدهدار بودن رهبری جامعه مسلمین، با توجه خاص به این مهم پرداخته و آنچه را که در وصیت به بستگان و عموم مسلمانان سفارش کرده است، خود نیز در ایام حیات عامل به آن بوده است.
تقوا اولین وصیت امیرالمؤمنین(علیه السلام) در خطبه 149 و نامه 23، شرک نورزیدن به خدا و ضایع نکردن سنت پیامبر(صلی الله علیه) است؛( 1 ) در واقع تأکید بر یکتاپرستی و ایمان به پیامبر(صلی الله علیه) و دستوراتشان میباشد و در ادامه میفرماید: «أقیموا هذین العمودین و أوقدوا هذین المصباحین و خلاکم ذم( 2 )؛ این دو ستون را استوار بر پا دارید و این دو چراغ را روشن نگه دارید و دیگر از هیچ مذمتی نترسید».
یکتاپرستی و شرک نورزیدن به خدا و ایمان به پیامبر(صلی الله علیه) و سنتش، دو سیره غیر قابل انکار امیرالمؤمنین(علیه السلام) است که نسبت به آن اهتمام ویژهای داشت؛ از اینرو در وصیت خویش نیز مردم را به آن سفارش میکند.
دنیا و مقامات دنیایی تا آنجا برای امیرالمؤمنین(علیه السلام) بیارزش بود که فرمود به اندازه کفش وصله کرده هم برایش ارزش ندارد و در جای دیگر به مردم سفارش میکند که دنیا در نظرتان بیارزشتر از اضافههای پشم قیچی شده گوسفندان باشد.
امیرالمؤمنین(علیه السلام) برای تأکید بر اهمیت موضوع به سخن پیامبر(صلی الله علیه) در این راستا استناد میکند.
در سیره امیرالمؤمنین(علیه السلام) توجه و محبت به یتیمان، بسیار مورد نظر بود تا آنجا که خود امام با انگشت مبارک عسل در دهان یتیمان میگذاشت.